Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στην τέχνη της πολιτικής επικοινωνίας, και της στρατηγικής διαχείρισης μιας καμπάνιας, αυτό λέγεται… message building.
Η οικοδόμηση ενός μηνύματος, σύνθετου και πολυεπίπεδου.
Που να εξελίσσεται στη βάση προτεραιοτήτων, οι οποίες μοιάζουν να περνούν η μια τη σκυτάλη στην άλλη.
Και να εκδηλώνονται ως κορύφωση πάνω στην ετυμηγορία της κάλπης.
Μετά την Πτώση του Τείχος του Βερολίνου, στην Αμερική, ο Μπιλ Κλίντον ήταν απλά απολαυστικός στο να χτίζει ένα προεκλογικό μήνυμα.
Το ίδιο και ο Μπαράκ Ομπάμα.
Κατά ένα μέρος λογικό και αναμενόμενο, από τη στιγμή που αμφότεροι επένδυσαν στο να προωθήσουν θετικά μηνύματα.
Πρωτίστως την ελπίδα.
Ακόμη άλλωστε και στην εποχή της ανασφάλειας και του τρόμου, που ακολούθησε την 11η Σεπτεμβρίου, η ελπίδα ήταν πάντοτε υπέρτερη του φόβου.
Μέχρι σήμερα.
Στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ, ο φόβος μετατοπίστηκε σε ρητορική μίσους.
Και όπως έδειξε η σύγκριση των τελευταίων δημόσιων εμφανίσεων του σημερινού ενοίκου του Λευκού Οίκου, και του προκατόχου του, Μπαράκ Ομπάμα, ζούμε το δέος της επικράτησης του μίσους απέναντι στην ελπίδα.
