Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 25 Απριλίου 2020
Είναι ανθρώπινο. Η σκυτάλη της αβεβαιότητας για το μέλλον, να περνάει από τη μια συγκυρία στην άλλη. Χωρίς να επιτρέπει στην επόμενη να λειτουργεί αυτόνομα σε σχέση με την προηγούμενη. Αλλά, αντιθέτως, σωρευτικά. Και επομένως, κάθε τρέχουσα στιγμή να φορτίζεται περαιτέρω, λόγω της ανάμνησης των προηγούμενων.
Η Ελλάδα τα πήγε εξαιρετικά στο υγειονομικό σκέλος της διαχείρισης της πανδημίας του κορονοϊού, σε σχέση ειδικά με χώρες μεγαλύτερες και περισσότερο θωρακισμένα συστήματα υγείας. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός πιστώνονται την επιτυχία, με τα μεγαλύτερα εύσημα ωστόσο να ανήκουν σε μια κοινωνία η οποία παραμέρισε τον… ατίθασο χαρακτήρα της και έδειξε αυτοσυγκράτηση και αυτοπειθαρχία.
Τα περισσότερο δύσκολα ωστόσο είναι μπροστά. Όχι στο υγειονομικό σκέλος της κρίσης. Αλλά στην προοπτική βαθιάς ύφεσης της οικονομίας, που θα οδηγήσει σε συνθήκες φτωχοποίησης, και θα ξυπνήσει μνήμες της περιόδου της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων.
Αυτή τη φορά, το πρόβλημα μας υπερβαίνει. Και εν πολλοίς εξαρτώμαστε από το πόσο προωθητικά θα αντιμετωπίσει την κρίση η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και φυσικά, οι υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη.
Εκεί βρίσκεται… το πρόβλημα. Μια Ευρώπη με ανεπαρκή πολιτική ηγεσία, και μια ανθρωπότητα που δύσκολα θα… κλειδώσει στη ντουλάπα τις αγορές και τα funds, ώστε να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνίες. Στους πολίτες. Στον άνθρωπο.
Οι τραυματικές μνήμες των Μνημονίων για την πατρίδα μας, επιδεινώνουν την αγωνία για όσα έρχονται. Και η σωρευτική λειτουργία τους, επιβαρύνεται από την… εθνική ανυπομονησία να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Περιμέναμε σχεδόν δέκα χρόνια, και μόλις αρχίσαμε να σηκώνουμε κεφάλι, ήρθε ο κορονοϊός. Περιθώρια ανοχής… μηδενικά, λοιπόν.
