Επιμέλεια Αγγελική Νάκου
Αν η δημοσιογραφία είχε την υποχρέωση να υποβληθεί σε… test dna, ως επάγγελμα που διεκδικεί με αυτοπεποίθηση τον αυτοπροσδιορισμό του ως “λειτούργημα”, το σχετικό ιατρικό συμπέρασμα θα κοντοστεκόταν με έκπληξη, σε μια λέξη-κλειδί: Μεράκι.
Ίσως και να πρόκειται για την πυρηνική αφετηρία της διαδρομής όποιου επέλεξε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία, από τη στιγμή που το λειτούργημα δεν μπαίνει εύκολα σε λογική ισορροπία ισοδύναμων: Το “δούναι” και το “λαβείν” δεν συνθέτουν απολύτως ισότιμη σχέση, καθώς οι απαιτήσεις της δημοσιογραφίας είναι πληθυντικά ανατροφοδοτούμενες, ενώ το χρονικό πλαίσιο υπερβαίνει (κατά πολύ) τη συνήθη κανονικότητα ενός εργασιακού ωραρίου.
Μεράκι λοιπόν. Είτε το έχεις, είτε όχι. Η Μαρία Νικόλτσιου, η οποία ανοίγει την καρδιά της στα “Υστερόγραφα”, δεν διστάζει να εξομολογηθεί ότι, μετά από μια ήδη σημαντική και γεμάτη από αυτοτελείς στιγμές επαγγελματική διαδρομή, διατηρεί για τη δημοσιογραφία το ίδιο μεράκι που σεργιάνιζε μέσα της τα χρόνια των πρώτων βημάτων.
Μέλος της οικογένειας του Alpha, με διακριτή παρουσία στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, η Μαρία Νικόλτσιου περιγράφει την τρέχουσα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στον χώρο των ΜΜΕ, και ταυτόχρονα την Ελλάδα της βαθιάς κρίσης, που προσπαθεί να χαράξει έναν ρεαλιστικό οδικό χάρτη για ένα περισσότερο αισιόδοξο μέλλον.
Καταγράφει ακόμη τη συμβιωτική χορογραφία που καλούνται να υιοθετήσουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ και η ανοιχτή θάλασσα των social media, επισημαίνοντας πόσο ανατροφοδοτικά για το ίδιο το λειτούργημα της δημοσιογραφίας μπορούν να λειτουργήσουν οι νέες δυνατότητες που προσφέρει η εξέλιξη της τεχνολογίας.
– Ξαναδιαβάζοντας τις σελίδες του σεναρίου της καριέρας σας, όπως το υπογράψατε εσείς, με τη διαδρομή όλων αυτών των ετών, υπάρχουν κεφάλαια που θα διορθώνατε, με τη «στερνή γνώση», η οποία παραδοσιακά έρχεται εκ των υστέρων;
“Δεν νιώθω ότι θα έκανα κάτι διαφορετικά. Όλα αυτά τα χρόνια, πορεύτηκα με γνώμονα την αγάπη μου για αυτή τη δουλειά. Προσπαθώ να είμαι αξιοπρεπής και διαβασμένη και αυτή είναι μία διαρκής προσπάθεια, ένα στοίχημα, μία πρόκληση, καθώς όλοι κρινόμαστε καθημερινά.
Παρά την κούραση της καθημερινότητας και τις ευθύνες της οικογένειας, νιώθω ότι έχω το ίδιο μεράκι που είχα τα πρώτα χρόνια”.
– Πόσο άλλαξε η δημοσιογραφία στη χώρα μας, από τότε που γεμίζατε με όνειρα και προσδοκίες το μυαλό σας, επιλέγοντας το συγκεκριμένο λειτούργημα, και όχι κάποια άλλη επαγγελματική διαδρομή;
“Όσο και αν έχει κατακριθεί το επάγγελμά μας –όχι πάντα άδικα- θέλω να πιστεύω ότι αλλάζει προς το καλύτερο. Λόγω της διάχυσης της πληροφορίας, μέσα από την ταχύτητα της τεχνολογίας, πλέον οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι πιο προσεκτικοί στη διασταύρωση της είδησης, κόντρα στα fake news.
Επιπλέον, σήμερα υπάρχει ανάγκη για εξειδίκευση, βαθύτερη γνώση και σφαιρική κατανόηση της πραγματικότητας.
Οι νέες συνθήκες εκ των πραγμάτων, «πιέζουν» και τη δημοσιογραφία να γίνει πιο υπεύθυνη”.
– Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα; Στην εποχή των social media, όπου ο καθένας γίνεται «δημοσιογράφος του Timeline του», ποιο παραδοσιακό Μέσο θα μπορούσε να προσφέρει το πιο αποτελεσματικό φρένο στη διολίσθηση προς τον εντυπωσιασμό και την επιφανειακή προσέγγιση των ειδήσεων;
“Η τηλεόραση.
Όσο η τηλεόραση θα « ωριμάζει» τόσο θα απομακρύνεται από τον εύκολο εντυπωσιασμό.
Μαζί της ωριμάζει και το τηλεοπτικό κοινό, γίνεται πιο απαιτητικό, και αυτό με τη σειρά του αναζητά περισσότερο την ουσία”.
– Μια σύγχρονη μητέρα, με απαιτητική καθημερινότητα εργασίας, πόσο εύκολα μπορεί να διορθώσει το μέλλον που διαμορφώνεται για τα παιδιά της, έχοντας πλήρη εικόνα μιας πολυεπίπεδης κρίσης η οποία δυσκολεύει τη βελτίωση της ζωής, ως φυσική και αυτονόητη εξέλιξη της προόδου;
“Κάθε γονιός, όποιο επάγγελμα και αν έχει, αυτό προσπαθεί να κάνει.
Να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά του.
Τι θα καταφέρουμε τελικά ως κοινωνία, εξαρτάται από τις αντοχές μας να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο”.
– Κάποτε λέγαμε ότι, τα ΜΜΕ καθρεφτίζουν την κοινωνία, στις πιο δύσκολες πτυχές της. Η κρίση των ΜΜΕ, που περπάτησε αυτά τα χρόνια μαζί με την εθνική κρίση, έκανε τον δημοσιογραφικό χώρο περισσότερο υπεύθυνο και συγκροτημένο, ή η εξατομίκευση αναγκών και προτεραιοτήτων μας κατέστησε συναισθηματικά αποστασιοποιημένους από τα πραγματικά προβλήματα;
“Όπως και η ελληνική κοινωνία έτσι και τα μέσα βρίσκονται σε μια μεταβατική φάση. Η κρίση ανέδειξε και τις παθογένειες του χώρου. Το στοίχημα είναι συνολικό για την επόμενη μέρα.
Πάντα όμως θα υπάρχει ανάγκη για σωστή ενημέρωση, για μία καλή και στοιχειοθετημένη άποψη. Θέλω να τονίσω ότι δεν πρέπει να είμαστε αφοριστικοί με τα Μέσα Ενημέρωσης.
Υπάρχουν πάρα πολλοί συνάδελφοι που μοχθούν και παλεύουν καθημερινά για να ενημερώσουν σωστά τον πολίτη.
Υπάρχουν πολλοί άξιοι άνθρωποι στο χώρο οι οποίοι με αξιοπρέπεια υπηρετούν τη δημοσιογραφία”.
