Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, την Παρασκευή 5 Ιουνίου 2020
Το τίμημα της παγκοσμιοποίησης, όπως τουλάχιστον «ενηλικιώθηκε» τις τελευταίες δεκαετίες, αφορούσε μεταξύ άλλων και κυρίως την κοινωνική αποστασιοποίηση. Την κοινωνική αποξένωση. Την κοινωνική απάθεια.
Η προσωπική επαφή συρρικνώθηκε, με φυσικό επακόλουθο να συρρικνωθεί το προσωπικό ενδιαφέρον για τον διπλανό μας. Τον «ανώνυμο» γείτονα. Εκείνον που, δεν μας ενδιέφερε καν να αναζητήσουμε κατά πόσο βρίσκεται σε ανάγκη. Και πόσο μπορούμε να διευκολύνουμε την καθημερινότητά του, με μικρές, απλές πράξεις.
Αλληλεγγύη λέγεται το συναίσθημα. Και εν πολλοίς το χάσαμε. Γι’ αυτό και κάθε φορά μας προκαλεί τόσο μεγάλη εντύπωση, όταν εκδηλώνεται στη ζώσα καθημερινότητα. Ως εξαίρεση και προτροπή για ανασυγκρότηση σκέψεων και προτεραιοτήτων.
Η κρίση του κορονοϊού ήρθε να… αποτελειώσει το αποτύπωμα αλληλεγγύης σε διεθνές επίπεδο. Σε επίπεδο κρατικών ηγεσιών. Από τον πόλεμο και τις… τρικλοποδιές για τα εμβόλια, μέχρι την οικονομική βοήθεια προς εκείνους που πλήττονται περισσότερο, και φυσικά τη ρατσιστική περιθωριοποίηση των κρατών που κατέγραψαν τις μεγαλύτερες απώλειες από ανεξέλεγκτα κρούσματα.
Η Ευρώπη πληρώνει και πάλι βαρύτερο τίμημα. Οικονομική βοήθεια… με το ζόρι, με όρους, προϋποθέσεις και πολλές ενστάσεις. Και φυσικά, η μια χώρα να κοιτάζει την άλλη με… μισό μάτι.
Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι ο επίλογος τέτοιων διαδρομών είναι απευκταίος και αποκρουστικός. Με δραματικές συνέπειες, οι οποίες προσλαμβάνουν χαρακτηριστικά γνωρίσματα παγίωσης. Επειδή φυσικά αφορούν τις καρδιές των ανθρώπων. Κάθε φορά που «στεγνώνουν» από αλληλεγγύη.
Ζητούνται άμεσα οραματικές ηγεσίες. Και κοινωνίες πρόθυμες να υπερβαίνουν τη γοητεία που τους ασκεί η αποξένωση.
