Του Νίκου Φυλάγγελου
Δεν ήταν φυσικά τυχαίο, απρόβλεπτο ή απρογραμμάτιστο.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε σχεδιάσει την επικοινωνιακή κορύφωση του φλερτ προς τα συντηρητικά κοινά της Εκκλησίας και των ενστόλων.
Με την καταβολή των αναδρομικών προς τους δεύτερους, και την απόπειρα “εγκάρδιας συνεννόησης” με την πρώτη, ο Πρωθυπουργός επιδιώκει να ραγίσει πτυχές της δημόσιας εικόνας του προς τον έκαναν απωθητικό, αν όχι… αντιπαθή προς το συντηρητικό ακροατήριο.
Φυσικά, όλοι κατανοούν το συγκυριακό της στρατηγικής.
Μην ξεχνάτε όμως ότι… για εμάς μιλάμε.
Για την ελληνική κοινωνία, την τόσο επιφανειακή και βιαστική, σε συμπεράσματα, αναγνώσεις και… αποφάσεις.
Στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, και κατανοώντας ότι πρέπει να χτυπήσει ακόμη και πόρτες που… αγνοούσε, ο Αλέξης Τσίπρας ρίχνει ακόμη μια ριψοκίνδυνη ζαριά.
Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του.
Η πολιτική ωστόσο δεν είναι άσκηση… αριθμητικής.
Πολύ περισσότερο στα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, και της συνολικής απαξίωσης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα.
