Του Νίκου Φυλάγγελου
Η ΕΡΤ βρέθηκε και πάλι το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο αρνητικής δημοσιότητας.
Η κριτική, συνήθως σφοδρή, έχει παγιωθεί άλλωστε, πριν και μετά το “μαύρο”.
Η κρατική τηλεόραση δεν κατάφερε, σχεδόν ποτέ, να γίνει δημόσια.
Και το αψυχολόγητο “μαύρο” της περιόδου Σαμαρά ήρθε να της ρίξει τη χαριστική βολή.
Ουσιαστικά, στα χρόνια που ακολούθησαν, η ΕΡΤ δεν κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Λόγους και ευθύνες, μπορεί να αναζητήσει και να βρει κανείς.
Δεν είναι μονοσήμαντοι, αλλά πολυεπίπεδοι.
Έχει ωστόσο αξία να σταθούμε σε μια παράμετρο που υποτιμήθηκε.
Την επομένη της επανέναρξης λειτουργίας της ΕΡΤ, και στα χρόνια που ακολούθησαν, αντί η δημόσια τηλεόραση να στηριχτεί στους δικούς της ανθρώπους, εκείνους που πάσχιζαν καθημερινά να παρουσιάζουν ένα ευπρεπές δημοσιογραφικό προϊόν, λοιδωρούμενοι και “κακοποιημένοι”, σε σχέση με τους συναδέλφους τους στα ιδιωτικά κανάλια, το πρόγραμμα του Ραδιομεγάρου μπολιάστηκε με… περαστικούς.
Διπλό το λάθος. Τόσο σε επίπεδο εικόνας, όσο και ουσίας. Γιατί κλονίστηκε η ψυχολογία των εργαζομένων της ΕΡΤ, και την ίδια στιγμή χάθηκε η δυνατότητα ψυχικού δεσμού, ανάμεσα σε όσους βρέθηκαν μπροστά στην κάμερα, και το κοινό στο οποίο απευθύνονται.
Η ΕΡΤ είναι ένας “βολικός εχθρός” για να τον χτυπούν εκείνοι που θέλουν. Και το μάρμαρο το πληρώνουν όσοι την πόνεσαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να τη μπολιάσουν με την αξιοπρέπειά τους.
