Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019
Από τις εκλογές του «λεφτά υπάρχουν», το 2009, η εκλογική συμπεριφορά των Ελλήνων καταγράφει μια πολύ συγκεκριμένη, διακριτή και επίμονη… ρουτίνα.
Κάθε φορά, φτάνουμε στις κάλπες λιγότεροι. Και… οι λιγότερο μετριοπαθείς. Με φυσική συνέπεια να βρίσκουν ζωτικό χώρο τα άκρα και οι ακρότητες. Και επομένως, οι ακραίοι και οι υστερικοί.
Αυτή η ιστορική και ηχηρή ήττα της μετριοπάθειας και της κοινής λογικής, οδήγησε κάθε Βουλή, από το 2009 και μετά, να είναι αισθητικά χειρότερη της προηγούμενης.
Έτσι, είμαστε η μοναδική χώρα της (πολιτισμένης) Ευρώπης που μπήκε σε Μνημόνιο, και δεν κατάφερε να βρει ένα μίνιμουμ συναίνεσης και συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων.
Αντιθέτως, βιώνουμε τον απόλυτο και μοιραίο για το μέλλον του τόπου θρίαμβο του εθνικού διχασμού. Της διαίρεσης. Του μίσους. Του να βλέπουμε εχθρούς παντού γύρω μας. Φυσικά… και εκεί που δεν υπάρχουν.
Το πρώτο Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου, έδωσε τη χαριστική βολή στον διπολισμό. Τον δικομματισμό. Και οδήγησε στον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού.
Η Συμφωνία των Πρεσπών λειτουργεί αντίστροφα. Εξαφανίζει τα μικρότερα κόμματα, και ενισχύει την πόλωση Κεντροδεξιάς-Κεντροαριστεράς, με τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχους αντίπαλους πόλους.
Εύλογα μπορεί να προδικάσει κανείς ότι, οι βουλευτικές εκλογές του 2019, είτε διεξαχθούν πρόωρα την άνοιξη, είτε το φθινόπωρο, με τη συνταγματική ολοκλήρωση της τετραετίας, θα είναι το… πρώτο ημίχρονο της μεγάλης αναμέτρησης.
Πιθανότατα, το 2020, με μοχλό την προεδρική εκλογή και… εργαλείο εκτόνωσης το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, θα έχουμε το «δεύτερο ημίχρονο» των βουλευτικών εκλογών.
Εκεί, πρακτικά και ουσιαστικά, θα δούμε στην πράξη πώς θα διαμορφωθεί το πολιτικό και εκλογικό σύστημα, που θα μας… σεργιανίσει στην καινούρια δεκαετία.
Αν θέλουμε ωστόσο να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς, και να κοιτάζουμε με… αυτογνωσία τον καθρέφτη, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι, ο νέος διπολισμός υπερβαίνει τις παραδοσιακές κομματικές και πολιτικές γραμμές. Ακόμη και τις νέες που διαμορφώνονται.
Το δίπολο είναι… σκανδαλιστικό: Εθνικός διχασμός απέναντι στην εθνική συνεννόηση.
Ζητούνται γενναίοι και ανθεκτικοί στον πειρασμό να μοιάσουν στο «τέρας» (του λαϊκισμού και των άκρων).
Μήπως και προλάβουμε να δούμε το φως να νικάει το σκοτάδι…
