Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ήταν η δεύτερη φορά που, ο Κώστας Καραμανλής της έκλεισε το μάτι,
Όπως συνέβη και το καλοκαίρι, με την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Τσίπρα, ο πρωθυπουργός του τελευταίου μεγάλου “ΟΧΙ” των Ελλήνων, το 2008 στο Βουκουρέστι… έκανε χώρο για την υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησής του, η οποία και έχει πιστωθεί κατά ένα μεγάλο μέρος την αλλαγή επιπέδου για την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο, από το 2004 και μετά.
Η ίδια, ανέλαβε τα ηνία του υπουργείου Εξωτερικών το 2006, διαδεχόμενη τον μεγάλο και εμβληματικό Πέτρο Μολυβιάτη. Και πήγε την “Ελλάδα στον κόσμο”, πιο μακριά.
Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε πάντοτε τον τρόπο της, να είναι “ο ελέφαντας στο δωμάτιο” και στα πάντα απαιτητικά και σύνθετα διεθνή φόρα. Την έμαθαν και οι ξένοι, με το μικρό όνομά της. Η Ντόρα. Πρώτη γυναίκα Δήμαρχος Αθηναίων, πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών. Στη δική της εποχή, με Πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, η Ελλάδα δεν μίκρυνε. Μεγάλωσε. Η Ελλάδα ήταν εξωστρεφής. Όχι… μίζερη και κλειστοφοβική.
Το 2009, η ήττα της στην εσωκομματική μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας στέρησε από το εθνικό μέλλον την ευκαιρία να διαμορφωθεί αλλιώς. Και καταδίκασε την Κεντροδεξιά, σε συνδυασμό με την αποχώρηση Καραμανλή, σε κοινωνική και εκλογική συρρίκνωση.
Πριν από μερικές μέρες, προτάθηκε για τη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Συγκεντρώνοντας καθολική αποδοχή και αναγνώριση από το εξωτερικό.
Αυτό ωστόσο συνέβαινε πάντα, στη μακρά διαδρομή της. Τα… συμπλέγματα τα αντιμετώπιζε εντός συνόρων.
Ίσως επειδή, ως “φωτογραφία ταυτότητας” της εθνικής συμφιλίωσης, συνεννόησης και συναίνεσης, που εμπνεύστηκε ο μάρτυρας της Δημοκρατίας, Παύλος Μπακογιάννη, ενοχλούσε πάντα τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Και όσους επιβίωσαν ως εισοδηματίες του εθνικού διχασμού.
