Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019
Ο… αστικός μύθος μας περιγράφει ως τον «εξυπνότερο λαό του κόσμου». Με διάθεση χλευασμού φυσικά η διαπίστωση, καθώς σε πλείστες ιστορικές συγκυρίες, έχουμε αποδείξει ότι, οι επιλογές μας προσομοιάζουν περισσότερο σε αυτοκτονικό ιδεασμό, και σε κάθε περίπτωση κινούνται μακράν στοιχείων γοητευτικού πνεύματος.
Δεν είμαστε λοιπόν. Όπως επίσης, επιβεβαιώνεται στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων ότι, διαθέτουμε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τα οποία συνθέτουν γονιδιακές στρεβλώσεις και παθογένειες.
Τσακωνόμαστε ακόμη και… με τον εαυτό μας. Στον καθρέφτη βλέπουμε σκιά… μεγαλύτερη από αυτή που μας αναλογεί. Δεν αγκαλιάζουμε εύκολα νοοτροπίες και συμπεριφορές αλληλεγγύης. Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός, ως μαθηματικές πράξεις της προόδου, χάνουν… από τα αποδυτήρια, στην αναμέτρηση με την αφαίρεση και τη διαίρεση.
Το σαράκι του διχασμού, το έχουμε ως περίπου φυσική ατομική συμπεριφορά. Επικεντρωνόμαστε δευτερευόντως στα «του οίκου μας», και μας ενδιαφέρει (πολύ) τι κάνει ο διπλανός μας. Ενίοτε… χαιρόμαστε με την αποτυχία ή, ακόμη χειρότερα, με τη δυστυχία του.
Αυτοί είμαστε, δυστυχώς. Ένα έθνος ανάδελφο και εν πολλοίς μίζερο. Στα χρόνια της μνημονιακής τραγωδίας λοιπόν, δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να γοητευτούμε από τα άκρα. Τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν…
Πινελιές ακραίων, παντού. Στην πολιτική, στον δημόσιο βίο, στην οικονομία, στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, στα ΜΜΕ. Κάπου εκεί, προσθέστε και τον ωκεανό… καφρίλας που πλέει στα social media.
Δεν είναι τυχαίο ότι, είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο, δεν έχει καταφέρει ακόμη να υπερβεί τις ολέθριες παρενέργειές του, και καθόλη τη διάρκεια αυτής της εθνικής τραγωδίας, γίναμε χειρότεροι. Σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Η μνημονιακή τραγωδία ανέδειξε τις χειρότερες πτυχές του χαρακτήρα μας. Σε επίπεδο δε, πολιτικής και εκλογικής συμπεριφοράς, επιτρέψαμε σε κάθε ακραίο, υστερικό και με αυταπόδεικτες πτυχές… ανισορροπίας, να βρίσκεται στη Βουλή, να έχει δικαίωμα ψήφου, να αποφασίζει για το μέλλον μας.
Στα χρόνια των Μνημονίων, κάθε Βουλή είναι χειρότερη της προηγούμενης. Και όταν εμφανίζονται «νέοι», για… να μας σώσουν, είναι είτε «νεόγεροι», είτε προσεγγίζουν την πολιτική ως διέξοδο για την υπέρβαση των προσωπικών υστερήσεών τους. Ή ως… επαγγελματική διέξοδο.
Από τις εκλογές του «λεφτά υπάρχουν» το 2009 και μετά, στις κάλπες φτάνουν κάθε φορά λιγότεροι Έλληνες. Και, μεταξύ μας, όχι οι… πλέον ώριμοι και συγκροτημένοι.
Με φυσικό αποτέλεσμα, να ψηφίζονται τους χειρότερους. Σε κάθε κόμμα. Υστερικοί, διχαστικοί, επιπόλαιοι. Ακραίοι.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ένας από τους παράγοντες που λειτουργούν ως «χρυσοί χορηγοί» των άκρων, είναι η ατιμωρησία των πολιτικών. Η λεγόμενη «ατελής κάθαρση» της εποχής της Μεταπολίτευσης.
Με τη Δικαιοσύνη να μην καταφέρνει να φτάνει σε «δια ταύτα», για μια σειρά υποθέσεων, που καταγράφηκαν στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως σκανδαλώδεις.
Η μάχη του μέλλοντος για το πολιτικό σύστημα, έχει χαθεί… στα καφενεία. Στις παρέες. Στα οικογενειακά τραπέζια.
Και οι συγκρίσεις με το πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, αναφορικά με την εξυχνίαση πολιτικών σκανδάλων, ενισχύουν τη βαθιά μελαγχολία για το κατάντημα της χώρας που, προ… αμνημονεύτων αιώνων λειτούργησε ως το «μαιευτήριο» της Δημοκρατίας.
