Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ήταν κάποτε ένας πολιτικός αρχηγός που τα έβαλε με τη διαπλοκή… Μελαγχολική η ανάμνηση της σχετικής, αδιαπραγμάτευτης μάχης του Κώστα Καραμανλή με τους νταβατζήδες που για δεκαετίες έκαναν πάρτι σε βάρος του μέλλοντος της χώρας, το οποίο και τελικά… αφαίρεσαν από την Ελλάδα, οδηγώντας τη στην εθνική χρεοκοπία του 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Μέχρι και σήμερα, το όνομα του πρώην πρωθυπουργού και επί 12 1/2 χρόνια προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, είναι εκείνο, το μόνο στο οποίο σκοντάφτει η συλλογική μνήμη της κοινωνίας, όταν επιτρέπει στον εαυτό της ερωτήματα περί του ποιός τόλμησε να τα βάλει με την ψευδο-ελίτ της διαπλοκής, και μάλιστα στην εποχή της απόλυτης ισχύος της. Όχι του ξεπεσμού της, στην εποχή της κρίσης και των Μνημονίων.
Αυτή η αυθεντική μάχη, σε συνδυασμό με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, που δεν αλλοιώθηκαν παρά τον λυσσώδη πόλεμο που δέχτηκε, έκαναν τον Κώστα Καραμανλή αγαπητό, ή έστω συμπαθή, σε πλατιές κοινωνικές μάζες. Πολύ περισσότερο από κάθε άλλον διάδοχό του στο Μέγαρο Μαξίμου. Αλλά και εκτός συναγωνισμού σε σύγκριση με την κοινωνική διείσδυση της Κεντροδεξιάς στα χρόνια που ακολούθησαν την αποχώρησή του από την ηγεσία της, το 2009, καθώς στις 4 βουλευτικές εκλογές του 2012 και του 2015, η Νέα Δημοκρατία συγκέντρωσε τον μικρότερο αριθμό ψήφων που είχε ποτέ από ιδρύσεώς της. Όχι ανεξήγητα…
Καθώς συμπληρώθηκαν εννέα χρόνια από τη διαδοχή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας από τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο αντικατέστησε προσωρινά για μερικούς μήνες ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, και στη συνέχεια διαδέχτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ηγετικό αποτύπωμα του Κώστα Καραμανλή έρχεται όλο και συχνότερα στην πολιτικη συνείδηση της Κεντροδεξιάς. Επίσης… όχι ανεξήγητα.
