Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στην επιστήμη της Γλωσσολογίας, υπάρχουν μύθοι και… πραγματικότητες, για την εσωτερική αλήθεια κάθε γλωσσικού αποτυπώματος. Πολλές φορές, εκφράζει τη σοβαρότητα και την ιστορική διαδρομή ενός έθνους. Τις περισσότερες, αν όχι πάντα, το… ετεροπροσδιορίζει.
Μπορεί τα αγγλικά να καθιερώθηκαν ως η διεθνής γλώσσα της ανθρωπότητας, και τα γαλλικά ως η γλώσσα της γοητείας, η ελληνική γλώσσα ωστόσο παραμένει εκείνη που προσφέρει αυθόρμητες συγκινήσεις στο ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται κάθε φορά.
Ίσως επειδή η γλώσσα μας κουβαλάει την εσωτερική αλήθεια της συνεπούς προσφοράς στην κοινή πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού, με όρους και ένταση που δεν το έχουν κάνει άλλα έθνη. Επομένως, δεν μπορούν να το υποστηρίξουν άλλες γλώσσες.
Βλέποντας σήμερα τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ να προεδρεύει για τελευταία φορά σε Συμβούλιο Κορυφής, προτού παραδώσει τη σκυτάλη της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, τη μάχη με τη συγκίνηση δύσκολα θα μπορούσε να την αποφύγει κανείς.
Τα επιλογικά βήματα μιας συναρπαστικής και αξιοπρεπούς διαδρομής, για έναν πολιτικό που πίστεψε στην ιδέα της Ευρώπης. Και στάθηκε πάντοτε στο πλευρό της Ελλάδας. Ίσως επειδή πάντα ήξερε ότι στην Ελλάδα γεννήθηκε η ιδέα της Ευρώπης.
Γι’ αυτό και έχει μεγαλύτερη αξία να ακούσει το “ευχαριστούμε”… στα ελληνικά.
