Του Μάνου Οικονομίδη
Στον απέραντο ωκεανό της κοινωνικής λήθης σεργιανίζουν πολλά “σημεία και τέρατα”… Ανέμελα και βυθισμένα σε μια διαρκή μακαριότητα. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι ο κυματισμός της φουρτούνας, απομακρύνει, πολύ περισσότερο δεν ξεπλένει τα μαύρα στίγματα που κουβαλούν μαζί τους. Σαν βαριά και αέναη κληρονομιά του παρελθόντος.
Για την Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, στα χρόνια της εθνικής χρεοκοπίας η οποία ξεκίνησε από τη στιγμή που ο Γιώργος (ο τελευταίος των) Παπανδρέου έβαλε την υπογραφή του στο 1ο Μνημόνιο εκχώρησης της εθνικής αυτοδιάθεσης, ένα όνομα, μια περίοδος διακυβέρνησης, μια παρέα με σκοτεινές εκκρεμότητες, σεργιανίζει στον ωκεανό απόδοσης πολιτικών ευθυνών.
Η εποχή Σημίτη. Η μοιραία για την Ελλάδα οκταετία, ιδίως το δεύτερο ημίχρονό της, τότε που η διαπλοκή προσέλαβε διαστάσεις εξωθεσμικής εξουσίας, και η διαφθορά συνόδευσε, κάθε άλλο παρά ως… μακέτο, την καθημερινότητα άσκησης της εξουσίας.
Μια εποχή μοιραίων και άβουλων. Εκείνων που δεν τόλμησαν να ζητήσουν από τον Κώστα Σημίτη και την υπόλοιπη παρέα, τα ρέστα για τα δεινά που επέφεραν στον τόπο. Αντιθέτως, μέχρι και σήμερα, οι τοξικά φορτισμένες εκείνες προσωπικότητες, που περιγράφονται ως “ορφανά” (του Σημίτη) εξακολουθούν να διεκδικούν, και σε πολλές περιπτώσεις να έχουν, κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του δημοσίου βίου.
Κάτι τέτοιες στιγμές, η συζήτηση που άνοιξε μετά την προφυλάκιση Παπαντωνίου, σε συνέχεια της καταδίκης Τσοχατζόπουλου, και η ανάκληση στην εθνική μνήμη, σκανδάλων… απευθείας ανάθεσης από εκείνη τη σκοτεινή για τη Δημοκρατία περίοδο, προφανώς και δίνουν αφορμή για ένα, έστω και διστακτικό, χαμόγελο.
Η εποχή Σημίτη άλλωστε, αντηχεί μέχρι και σήμερα ως ωδή κακοφωνίας στην ηθική χρεοκοπία της πατρίδας μας. Μια χρεοκοπία πολύ πιο επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, και από αυτή ακόμη την οικονομική.
