Της Ελένης Κωστοπούλου
Δημοσιογράφος
Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα, το οποίο, έχει απασχολήσει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και θα την απασχολεί για πολλά χρόνια ακόμα.
Δυστυχώς, είναι, πολύ δύσκολο να βρεθεί μία ιδανική λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα και αυτό γιατί ναι μεν, υπάρχουν, προτεινόμενα “πακέτα” λύσεων, πλην όμως, τα “πακέτα” αυτά, έχουν, πολλά αρνητικά στοιχεία και υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες για την εφαρμογή τους.
Πριν προχωρήσουμε στην επιλογή των λύσεων που ακούγονται, θα υπενθυμίσουμε ότι, η Συρία αποτελείτο από 18 εκατομμύρια ανθρώπους.
(Ενώ, όταν το 1992, υπήρξε, αθρόα είσοδος προσφύγων – μεταναστών από την Αλβανία, η χώρα αυτή, είχε πληθυσμό 3 εκατομμύρια).
Εκτός της Συρίας υπάρχουν χώρες, όπως το Αφγανιστάν, Πακιστάν και Αλγερία, οι οποίες, είναι πληθυσμιακά μεγαλύτερες της Συρίας σήμερα.
Και πολλοί από τους κατοίκους τους, επιθυμούν την μετεγκατάστασή τους στην Ευρώπη, οπότε, αναγκαστικά η Ελλάδα αποτελεί, το πρώτο, διαμετακομιστικό κέντρο.
Φτάσαμε λοιπόν, στο σημείο σαν χώρα να φιλοξενούμε έναν απροσδιόριστο αριθμό προσφύγων – μεταναστών, ο καθένας, από τους οποίους, έχει ανάγκες ένδυσης – τροφής – κατοικίας , για να μην αναφερθούμε σε ανάγκες, όπως, μόρφωση και κοινωνική ζωή.
Σαν χώρα, φάνηκε, έως τα σήμερα, ότι, δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε επί μακρό χρονικό διάστημα τέτοιους πληθυσμούς. Σε μία χώρα, όπου, δεν υπάρχουν δουλειές και η οικονομική κρίση, παρά την υποτιθέμενη έξοδό μας από τα μνημόνια, είναι δύσκολο να επιβιώσει ο κάθε μετανάστης.
Η πρώτη λύση που έχουμε ακούσει να προτείνεται, είναι, η γκετοποίηση των μεταναστών, δηλαδή με άλλα λόγια, να έχουμε ολόκληρα χωριά μεταναστών.
Αυτό όμως από μόνο του, θα μπορούσε να είναι προπομπός για την εθνική αλλοίωση του πληθυσμού, και σε μερικά χρόνια, λόγω της υπογεννητικότητας των Ελλήνων, θα φτάναμε στο σημείο, οι μετανάστες να είναι περισσότεροι από τους Έλληνες.
Η δεύτερη λύση που έχουμε ακούσει, είναι, όλοι οι μετανάστες, να φύγουν από τη χώρα. Άραγε όμως, αυτό είναι δυνατόν και οι υπό ποιες συνθήκες θα γίνει αυτή η απομάκρυνση;
Τα εμπόδια για την εφαρμογή της λύσης αυτής, είναι τεράστια, αφού, καμία χώρα από τις Βαλκανικές ή τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν δέχεται το “κύμα” μεταναστών, που επιθυμεί να φύγει από την χώρα μας. Συνεπώς, αυτή η λύση θεωρείται ανέφικτη.
Η τρίτη λύση που έχουν προτείνει, είναι, η ενσωμάτωση των μεταναστών, στην ελληνική κοινωνία, όπως σε πολλές ιστορικές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας έχει συμβεί.
Η λύση αυτή, απαιτεί καταρχάς, την εφαρμογή προγραμμάτων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, η οποία όμως, μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μπορεί να εφαρμοστεί στη χώρα μας, για ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών.
Περαιτέρω, αν υποθέσουμε, διαπολιτισμική εκπαίδευση και ενσωμάτωση μεταναστών, είναι η καλύτερη λύση, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις πολλών γηγενών, οι οποίοι, δεν θα ήθελαν να αλλοιωθεί η Ελλάδα εθνολογικά και αυτό όχι κατ ‘ ανάγκη για ρατσιστικούς λόγους. Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι, το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, εκφράζει το μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο, είναι διεθνές.
Τώρα, αν οι διεθνείς οργανισμοί ΟΗΕ και Ε.Ε. σκύψουν στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα με σοβαρότητα, τότε ίσως, ένα μικρό μέρος του ζητήματος να επιλυθεί.
Σε αυτή τη ζωή όμως, οι υποθέσεις και τα αν, δεν είναι πρακτική λύση και επομένως δεν λύνουν τελικά το πρόβλημα.
