Του Γιώργου Παπακώστα
Δημοσιογράφος
Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους κατοίκους των νησιών μας που οργίζονται βλέποντας τον τόπο τους να φορτώνεται αποκλειστικά το βάρος των προσφύγων, δεν τους δικαιολογώ που τραμπουκίζουν μάνες και παιδιά, δεν ξεχνώ πως ακόμα και σε άλλες εποχές που οι πρόσφυγες ήταν Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι ντόπιοι Έλληνες δεν υπήρξαν ιδιαίτερα φιλόξενοι ούτε καν απέναντι στους συμπατριώτες τους. Αυτό για να μην νομίζουμε πως ξαφνικά τα τελευταία χρόνια χάσαμε την ανθρωπιά μας…
Αλλά σε τόσο σοβαρές κρίσεις, τα συναισθήματα και οι γνώμες των πολιτών, έχουν μηδαμινή σημασία. Δεν θα αποφασίσουν αυτοί τι θα γίνει! Σημασία έχει η βούληση και κυρίως η δράση της εκάστοτε κυβέρνησης που καλείται να αποφασίσει με βάση το συμφέρον των πολιτων. Δυστυχώς, όμως, επειδή το κράτος έχει την τάση να απουσιάζει από σημαντικές πτυχές τις καθημερινότητας, ο κάθε πολίτης καταχρηστικά αναγκάζεται να αναλάβει ευθύνες που δεν του αναλογούν. Πιστεύει πως μπορεί να παίρνει αποφάσεις για να προστατεύσει το συμφέρον του, αφου φαίνεται πως έχει, off the record, το ελεύθερο.
Με αυτό το δεδομένο, κάποιοι πονηροί βγάζουν λεφτά από τον πόνο των άλλων, κάποιοι ανάλγητοι προσπαθούν να πετάξουν εγκύους στη θάλασσα, κάποιοι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, κάποιοι γενναιόδωροι προσφέρονται εθελοντικά, χωρίς όμως να τους αναλογεί αυτή η υποχρέωση. Και όλοι οι υπόλοιποι, μαζί φυσικά με την αντιπολίτευση, να σχολιάζουμε σε επίπεδο “καφενείο των φιλάθλων” και στο τέλος να πλακωνόμαστε και στο ξύλο…
