Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Είναι φαινόμενο ορατό και από το πιο μακρινό σημείο της πολιτικής ζούγκλας: οι πιο χολερικές πένες τις Δεξιάς περιγράφουν την σχέση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο ακριβώς όπως περιέγραφαν την σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κώστα Σημίτη -πριν από τρεις δεκαετίες.
Χολή και προσπάθεια αρνητικής φόρτισης για τον έναν, επαίνους και χτυπήματα στην πλάτη για τον άλλον. Στην σκιαγράφηση παίρνει προσωπικά μέρος και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Υπέρ του Τσακαλώτου βεβαίως. Ο οποίος του το ανταπέδωσε επιτιθέμενος στον Τσίπρα επειδή χαρακτήρισε τον Μητσοτάκη -από το βήμα της Βουλής και ενώπιον του- ως τον «μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα».
Μιλούσε ένας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργός σε κάποιον έχει εξαπολύσει εναντίον του το πιο σκαιό υβρεολόγιο- και επί προσωπικού. Που συντηρεί στο κόμμα του οχετούς που τον βαφτίζουν ακόμη και τρομοκράτη.
Ο Τσακαλώτος θίχτηκε για έναν πολιτικό χαρακτηρισμό του Τσίπρα για τον αντίπαλο του. Αλλά δεν πήρε είδηση χρόνια τώρα τις διόλου πολιτικές διατυπώσεις κατά του Τσίπρα από το κόμμα, τους υποστηρικτές του Μητσοτάκη -ου μην αλλά και τον ίδιο.
Να επιστρέφουμε στην αρχή. Ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου. Ούτε ο Τσακαλώτος Σημίτης- αλλά προσπαθεί να γίνει.
Το κάνει γιατί πιστεύει ότι ξεπατικώνει ένα πατρόν που οδηγεί στην κορυφή; Ο Σημίτης προβληθείς από το 1978 ως αντι- Παπανδρεου έγινε Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με αυτή τη σειρά.
Οι τροφοδότες της διαδρομής του άκουγαν τον «εκσυγχρονιστικό» λόγο του, αλλά δεν έβλεπαν π.χ. ότι υπήρξε ο μακροβιότερος υπουργός Γεωργίας – αδιατάρακτα από το 1981 ως το 1985 -και ταυτόχρονα ο πιο αποτυχημένος. Ας ρωτήσουν τους επόμενους, τον Στεφ. Τζουμάκα που τον διαδέχθηκε.
Στο «βρόμικο 89» ο Σημίτης ήταν απέναντι στον Παπανδρέου και περίμενε το πολιτικό τέλος του. Ήταν ένα από τα τρία στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν πήγαν στο Ειδικό Δικαστήριο να καταθέσει υπέρ του. Αν πήγαινε μάλλον εναντίον του θα κατέθεσε.
Το 1996 περίμενε το φυσικό τέλος του Παπανδρέου και όπως έλεγε ο αείμνηστος Δημ. Κρεμαστινός τον πίεζε να το βεβαιώσει ως γιατρός στο Ωνάσειο.
Με τα χίλια ζόρια -για την ακρίβεια βάσει συμφωνίας με την οικογένεια Παπανδρέου- έγινε Πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 1996. Ο Γιώργος τον έκανε- κουκιά μετρημένα.
Στη συνέχεια δια του κράτους έγινε και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με τη συνδρομή των συνδικαλιστών υπέρ των οποίων «πούλησε’ τον Τάσο Γιαννίτση το 2001 και ματαίωσε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
Στην πράξη ο εκσυγχρονισμός του δεν άλλαξε απολύτως τίποτε, εκτός από… τις ταυτότητες-, σηκώνοντάς το θέμα στο επίπεδο που βόλευε τον Χριστόδουλο, έτερο αγαπημένο στο ίδιο συστήματος παραγωγής «ηγετών».
Το κεντρικό προπαγανδιστικό του αφήγημα Σημίτη τον εμφανίζει ως «πατέρα του ευρώ». Παραπληροφόρηση: η στρατηγική της ΟΝΕ αποφασίσθηκε από την κυβέρνησή Παπανδρέου. Ο Σημίτης μάλλον την κακοποίησε, όπως αποδείχθηκε αργότερα , προσπαθώντας την πιστωθεί πολιτικά και εκλογικά.
Από το κυβερνητικό μητρώο του Σημίτη προκύπτει ότι δεν αντιμετώπισε κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Κανένα. Όπως τα βρήκε τα άφησε στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, την παραγωγή, τους θεσμούς…
Αντίθετα άφησε πίσω καινούργια προβλήματα, όπως το γκρίζο των Ιμίων και την παραπλάνηση των κοινοτικών υπηρεσιών για τα δημοσιονομικά της χώρας. Το»game is over» του Γιούνγκερ τον συμπεριλάμβανε. Ρώτησε και την Διαμαντοπούλου που ξέρει τι έλεγαν στο Μπερλεμόντ..
Η επέλαση της διαφθοράς, επί των ημερών του επεκτάθηκε εκτός από το κρατικό, το τραπεζικό και το οικονομικό χρήμα και στο ιδιωτικό με το κόλπο του Χρηματιστήριο.
Ό «εκσυγχρονισμός» του ακόμη και το ΠΑΣΟΚ …αναπαλαίωσε , μετατρέποντάς το σε …ομοσπονδιακό κόμμα με ημιεπίσημα φέουδα. Κάποτε πρέπει να κοινοποιηθούν και τα πρακτικά της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Γραφείου της 21η Ιουνίου 2001.
Αφήνοντας πίσω τις χειρότερες αναμνήσεις πίσω του, τυλιγμένες σε σελοφάν δημιουργού της «Χρυσής Ελλάδας», δεν πήγε καν να απολογηθεί το 2004 για την εντολή που πήρε το 2000.
Έκτοτε συνεχίζει να σφυρίζει κλέφτικα με αδιάφορη αρθρογραφία. Σαν να υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός, δεν αισθάνεται να ευθύνεται για τίποτε.
Ο Σημίτης είναι συγκροτημένος άνθρωπος και ευπρεπής πολιτικός. Αλλά η περίοδος της εξουσίας του είναι η επιτομή της ταύτισης με συγκροτήματα συμφερόντων και κυβερνητική σήψη. Αυτό το πρότυπο έχει ο Τσακαλώτος.
