Του Νίκου Φυλάγγελου
Η 5η Ιουλίου της Ελλάδας, την επομένη της 4ης Ιουλίου της Αμερικής.
Η επέτειος του δημοψηφίσματος του μεγάλου “όχι” των Ελλήνων, στις 5 Ιουλίου του 2015, θυμίζει πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας στα χρόνια των Μνημονίων.
Και πόσο έχουν επικρατήσει στη δημόσια σφαίρα, τα άκρα και οι ακρότητες, σε συνδυασμό με τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση.
Στο δημοψήφισμα του 2015, κλήθηκε και μίλησε ο ελληνικός λαός.
Αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα.
Αυτό από μόνο του συνιστά εντυπωσιακό δημοκρατικό επίτευγμα, και εφεξής κεκτημένο.
Μόνο που, δεν ήξερε… για τι αποφάσιζε.
Και η απόφασή του, οδήγησε στα αντίθετα αποτελέσματα από όσα προσδοκούσαν οι περισσότεροι.
Από το δημοψήφισμα του 2015, μπορούμε να κρατήσουμε τρεις παραμέτρους.
Το “όχι” ήταν τόσο μεγάλο και μαζικό, επειδή συγκέντρωσε διαφορετικές αφετηρίες κοινωνικού προβληματισμού. Άλλωστε, στα δημοψηφίσματα, σπανίως οι κοινωνίες τοποθετούνται… επί του θέματος.
Το δημοψήφισμα, μας… απάλλαξε από τον Γιάνη Βαρουφάκη. “Minister no more”, έγραψε τα ξημερώματα της 6ης Ιουλίου στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter. Και η φαρσοκωμωδία σταμάτησε.
Τρίτον, σε σχέση με τις θέσεις που είχαν διατυπώσει τότε τα πολιτικά κόμματα, στη συνέχεια αντικρίζουμε τον καθρέφτη… ανάποδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ως το “καλό παιδί”, που κάνει τα χατίρια των Ευρωπαίων, ενώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, διολίσθησαν σε αντι-ευρωπαϊκή ρητορική, διεκδικώντας ρόλο γαλάζιου και πράσινου… ΣΥΡΙΖΑ,
Για όλους αυτούς τους λόγους, και πολλούς ακόμη, το δημοψήφισμα του 2015 θα μνημονεύεται στο μέλλον ως μια στιγμή στη διαδρομή της συγκυρίας, που επηρέασε τους πάντες. Και οδήγησε σε πολιτικές… μεταμορφώσεις.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια, η εικόνα ταυτότητας εκείνης της φαρσοκωμωδίας, ο Γιάνης Βαρουφάκης, διεκδικεί την επιστροφή του στη Βουλή, με τη στήριξη μεγάλου μέρους των ΜΜΕ που, μέχρι πρότινος ζητούσαν την παραπομπή του σε Ειδικό Δικαστήριο.
Όπως θα έλεγε και ο μοιραίος Σημίτης… αυτή είναι η Ελλάδα.
