Από τον (αχρείαστο) εθνικό διχασμό στην (αναγκαία) εθνική συνεννόηση

Του Μάνου Οικονομίδη

Twitter@EmOikonomidis

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

Αικατερίνη η 1^η… Πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρώτη πολίτης της χώρας, στον πρόλογο μιας καινούριας εποχής, μετά τα Μνημόνια και την εθνική καταστροφή της κρίσης.

Η εκλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας με διευρυμένη κοινοβουλευτική συνεννόηση, προσφέρει… σταγόνες έστω, προσδοκίας για ένα διαφορετικό, περισσότερο ομοιογενές και συμβιωτικό εθνικό μέλλον.

Σύνθεση, συνεννόηση, συναίνεση, συνεργασία, συμφιλίωση. Έννοιες που ξεχάσαμε στα χρόνια της μεγάλης κρίσης, και ακριβώς επειδή στην γενετικό κώδικά μας σεργιανίζουν σε πλεόνασμα συγκρουσιακά κύτταρα και παρορμήσεις, η επικράτηση του εθνικού διχασμού ήταν περίπου αυτονόητη.

Ζήσαμε την επέλαση των άκρων. Οριζόντια στο πολιτικό σύστημα. Στο σύνολο των κομματικών στρατών. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως προειδοποιούσε ο Κώστας Καραμανλής, ο τελευταίος πρωθυπουργός που κατάφερε να συνθέσει μια διευρυμένη κοινωνική πλειοψηφία, μια πλατιά κοινωνική συμμαχία, χάρη στη συμβιωτική στρατηγική του μεσαίου χώρου.

Η Ελλάδα δεν έχει αντικειμενικές ελπίδες να τρέξει προς ένα περισσότερο φωτεινό μέλλον, όσο αφήνεται σε ένα σκοτεινό παρελθόν. Σε νοοτροπίες και συμπεριφορές διχαστικές, που τρέφουν τη χρησιμότητα της παρουσίας τους, σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου βίου, από τη διαίρεση των Ελλήνων.

Είναι περίπου αυταπόδεικτο άλλωστε, ότι η γύμνια επιχειρημάτων και αξιακού και ηθικού κώδικα, κρύβονται πίσω και κάτω από φωνές, υστερίες, υπερβολές, συμπλέγματα και απωθημένα. Τα ταυτοτικά στοιχεία μιας Ελλάδας φοβικής και μίζερης, κλεισμένης στον εαυτό της. Μιας Ελλάδας ατροφικής…

Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός λειτουργούν παραδοσιακά ως οι μαθηματικές πράξεις της προόδου. Με την εκλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, λειτούργησαν αρμονικά, απέναντι στην αφαίρεση και τη διαίρεση.

Είναι η εικόνα στον καθρέφτη της εθνικής συναίνεσης που έχει ανάγκη το έθνος, απέναντι στον αχρείαστο εθνικό διχασμό των προηγούμενων ετών.