Του Νίκου Φυλάγγελου
“Οργανωνόμαστε μαζί”. Κάτι σαν σύνθημα από τα… παιδιά των λουλουδιών ακούγεται.
Τα δικά μας… άνθη, είναι τα παιδιά του “Ρουβίκωνα”, που προχώρησαν σε… επίταξη γραφείου στο Πανεπιστήμιο, ώστε να δέχονται “πελάτες” και να συζητούν μαζί τους.
Αρχικά να σημειώσουμε ότι, τα Πανεπιστήμια οφείλουν να είναι άσυλα ιδεών. Να προσφέρουν τη δυνατότητα για ζύμωση ιδεών.
Γιατί, μονάχα όταν μια ιδέα ακούγεται δημοσίως και τίθεται στην κρίση της κοινωνίας, μπορεί να… απομυθοποιηθεί.
Στην περίπτωση του “Ρουβίκωνα”, να αποτελεί καύσιμη πρώτη ύλη για διασκέδαση, ώστε να ξεχνιέται κανείς, αυτή τη δύσκολη εποχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Πραγματικά, ο “Ρουβίκωνας” μας δείχνει ότι, δεν υπάρχει… πάτος στο βαρέλι της παρακμής.
Δεν πρέπει όμως να μένει κανείς στη μελαγχολία της διαπίστωσης.
Αλλά να προχωράει, στα χαμόγελα που προσφέρουν οι “διασκεδαστές” του “Ρουβίκωνα”.
Σε σημείο που, αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε.
Για να ξεχνιόμαστε στην καθημερινότητά μας, αλλά και να δείχνουμε στους εταίρους και δανειστές πόσο… “failed state” είμαστε.
