Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 4 Απριλίου 2020
Η πάλη των ιδεών υπήρξε ιστορικά η πιο συναρπαστική στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Η διαμόρφωση μιας ιδέας, η ζύμωσή της με την πραγματικότητα, η απήχηση σε μαζικά κοινά, η αντοχή στη φθορά του χρόνου και την κόπωση της γονιδιακής αφετηρίας της.
Γι’ αυτό και για «το τέλος των ιδεολογιών» μιλούσαν πάντοτε οι περισσότερο επιφανειακοί. Εκείνοι που δεν άντεχαν τη διαδρομή. Δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί «οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες». Ούτε φυσικά γιατί η θρησκευτική πίστη, τα δόγματα, ξεπέρασαν τον πειρασμό και τη φθορά της εκάστοτε συγκυρίας, φλερτάροντας διαρκώς με τις καρδιές των ανθρώπων.
Χωρίς συμπαγές ιδεολογικό μωσαϊκό, χωρίς ηθικά προτάγματα και ανατροφοδοτούμενες προτεραιότητες, καμία κοινωνία δεν μπορεί να θεωρήσει δεδομένη τη φυσική εξέλιξη προς την πρόοδο. Προς την επόμενη μέρα. Προς το μέλλον. Πολύ περισσότερο, μια κοινωνία που βγαίνει από μια απρόσμενη, βαθιά και ακραία κρίση επιβίωσης, όπως συμβαίνει σήμερα με την πανδημία του κορονοϊού.
Την επόμενη μέρα, όταν με το καλό έρθει αυτή, πέρα και πάνω από πολιτικές διαφορές, προτιμήσεις και αφετηρίες, η «ιδεολογία» που θα επικρατήσει θα λέγεται… αλληλεγγύη. Η υπεραξία του «μαζί» απέναντι σε ανασφάλεια του «μόνος». Η ανάγκη κατανόησης και σύμπνοιας. Η ταύτιση με το πρόβλημα του άλλου. Η κοινή προσπάθεια για την κοινή θέαση ενός κοινού μέλλοντος.
Όσοι το κατανοήσουν εγκαίρως, θα έχουν αβίαστη χρησιμότητα στην Ελλάδα μετά την πανδημία. Και θα λειτουργήσουν προσθετικά για την κοινή προσπάθεια της Ευρώπης και ευρύτερα της ανθρωπότητας.
Όσοι μείνουν εγκλωβισμένοι σε δόγματα, δοξασίες και… απωθημένα, πολύ απλά… θα ξεμείνουν στο χθες.
