Του Νίκου Φυλάγγελου
Ενόχλησε φυσικά. Αυτό έκανε πάντα. Αυτό έμαθε να κάνει πάντα.
Προτού πέσουμε να τον… κατασπαράξουμε πάλι ωστόσο, ας θυμηθούμε τη διαδρομή.
Ο σημαντικότερος πολιτικός που ανέδειξε η Γερμανία, από την εποχή του Αντενάουερ. Σημαντικότερος, και από τον ίδιο τον Χέλμουτ Κολ.
Εμπνευστής και “εκτελεστής” της Επανένωσης των δυο Γερμανιών, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
“Εκκαθαριστής” των επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας, ώστε να ενσωματωθούν αβλαβώς στην κοινή οικονομία.
Και μετά από όλα αυτά, μια απόπειρα δολοφονίας του, που τον άφησε καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι.
Το οποίο, σχεδόν 30 χρόνια μετά, συνεχίζει να τσουλάει ο ίδιος, αντί να επιλέξει κάποιο μηχανοκίνητο.
Διαδέχτηκε τον Χέλμουτ Κολ στην ηγεσία του “πιο συμπαγούς” κόμματος της Ευρώπης, για να γκρεμιστεί λίγο αργότερα, μαζί του, υπό το βάρος του σκανδάλου με τα “μαύρα” ταμεία.
Τον διαδέχτηκε η Άνγκελα Μέρκελ, το “κορίτσι” του Κολ, από την Ανατολική Γερμανία, με παρελθόν που, και ο ίδιος βοήθησε να… κρυφτεί, για να διευκολύνει το μέλλον της.
Τη βοήθησε να γίνει Καγκελάριος, και να κερδίσει διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, εγκαθιδρύοντας πολιτική ηγεμονία στο Βερολίνο και την Ευρώπη.
Κράτησε την Ευρώπη και την ευρωζώνη… μακριά από ακρωτηριασμούς, εισπράττοντας το “ανάθεμα” για την πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, δηλαδή της τυφλής και άδικης λιτότητας.
Τελικά, έγινε Πρόεδρος της Βουλής, για να δεί τα επιτεύματά του να τσαλακώνονται.
Την επαύριο της απόφασης Μέρκελ να αποχωρήσει από την ηγεσία του CDU, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραχώρησε μεγάλη και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη DW. Και μίλησε για όλα. Λέγοντας, όπως το συνηθίζει, σκληρές και άβολες αλήθειες.
Έστω, την αλήθεια από τη δική του οπτική.
Είπε για παράδειγμα, ότι ήταν… ανεκτικός με την Ελλάδα. Γενναιόδωρος.
Ήταν, αν σκεφτεί κανείς πόσοι τον πίεζαν να μας κατεβάσει από το τρένο, έναν πειρασμό στον οποίο δεν ενέδωσε ποτέ στην πραγματικότητα ο ίδιος, παρά τις κατά περιόδους δηλώσεις του… περί του αντιθέτου.
Πολιτική έκανε. Εκείνος, ένας από τους τελευταίους μεγάλους πολιτικούς της Ευρώπης.
Είπε ωστόσο και μια ακόμη “άβολη” αλήθεια, για τη Γερμανία αυτή τη φορά.
Ότι η χώρα του, σε αντίθεση με άλλες της ηπείρου μας, άντεξε επί σχεδόν επτά δεκαετίες τον πειρασμό της ανόδου της ακροδεξιάς.
Και το εξήγησε στη βάση του ενοχικού, ιστορικού υποσυνείδητου της Γερμανίας. Όχι δηλαδή επειδή… δεν το ήθελαν πραγματικά.
Σεβασμός, αν όχι δέος, μπροστά σε όσους, μεγάλους πολιτικούς, επιλέγουν να γίνονται δυσάρεστοι.
Έστω κι αν… τους αρέσει.
