Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Κάπου εκεί στο άπειρο, όπου καρφώνεται η ματιά της καρδιάς, ένα φως έχει μείνει ανοικτό…
Τέτοιες ώρες, έναν χρόνο πριν, το σοκ της απώλειας δεν άφηνε περιθώρια για βαθιές φιλοσοφίες.
Βασικά, δεν άφηνε περιθώριο για τίποτα άλλο, πέρα από έναν ωκεανό δακρύων.
Όσοι κουβαλάμε μέσα μας ως παράσημο ζωής, το γεγονός ότι ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος ήταν δικός μας άνθρωπος, πιθανότατα δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ με την απώλειά του. Με την απουσία του. Με το “γιατί”, που δεν απαντάται πειστικά. Δεν γιατρεύει καμία πληγή.
Έναν χρόνο μετά, το πένθος μετατοπίζεται από τη μη διαχειρίσιμη συναισθηματική συντριβή, στον μελαγχολικό πειρασμό της μνήμης να ντύσει με διστακτικά χαμόγελα το κάδρο της απώλειας.
Χαμόγελα για κάθε στιγμή που κέρδισε ο καθένας κοντά του. Για κάθε κοινό όνειρο, κάθε χαρά, κάθε τσακωμό.
Χαμόγελα διστακτικά, μέχρι τη στιγμή που το μυαλό θα βυθιστεί στις αναμνήσεις.
Και εκεί, θα ακούσει την καρδιά να κλαίει.
Το “γιατί”, που λέγαμε…
