Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Υπήρξε στη Μεγάλη Βρετανία μια εποχή, στην πρόσφατη πολιτική Ιστορία της, που ακόμη και ο “εφευρέτης” των ιδεών των Νέων Εργατικών και της πολιτικής ηγεμονίας του Τόνι Μπλερ, λόρδος Πίτερ Μάντελσον, θα ζήλευε.
Όπως και ο γκουρού της επικοινωνίας, Άλαστερ Κάμπελ.
Ήταν η εποχή της “επανίδρυσης” των Τόρις.
Τότε που, το Συντηρητικό Κόμμα πέτυχε στην ίδια γενιά τρεις πνευματώδεις και αλληλοσυμπληρούμενες προσωπικότητες.
Τον Ντέιβιντ Κάμερον, τον Μπόρις Τζόνσον και τον Τζορτζ Όσμπορν.
Ο Όσμπορν, πολύ πριν γίνει Υπουργός Οικονομικών και υποστεί το τίμημα του Brexit, είχε εμπνευστεί τη θεωρία του “συμπονετικού φιλελευθερισμού”, που επέτρεψε στους Συντηρητικούς να ξεφύγαν από το φάντασμα του ακραίου και επικίνδυνου νεοφιλελευθερισμού.
Τη συνέχεια, την παρακολουθήσαμε ως ζώσα Ιστορία.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον πέρασε την είσοδο της Ντάουνινγκ Στριτ ως πρωθυπουργός, και ο Μπόρις Τζόνσον, δημοσιογράφος πρώτης γραμμής και λάτρης της Αρχαίας Έλλαδας πήρε στα χέρια του το τιμόνι της δημαρχίας του Λονδίνου.
Ο Όσμπορν… συντόνιζε από το υπουργείο Οικονομικών, μέχρι να τους βρει… το Brexit.
Οι σχέσεις τους είχαν ήδη διαρραγεί, και έτσι, ο Ντέιβιντ Κάμερον παρέδωσε την πρωθυπουργία στην Τερέζα Μέι, ο Τζορτζ Όσμπορν εγκατέλειψε τη βουλευτική έδρα του και ασχολείται με την “Evening Standard”, και ο Μπόρις Τζόνσον, μετά από ένα δύσκολο πέρασμα από το Foreign Office, προσπαθεί να διορθώσει το πεπρωμένο.
Στο Συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος, που βρίσκεται σε εξέλιξη, και στη σκιά της εσωκομματικής αμφισβήτησης της Τερέζα Μέι από τον Μπόρις Τζόνσον και τους υποστηρικτές του, η Ιστορία παρατηρεί, συμπεραίνει και μελαγχολεί.
Ο αδιέξοδος εγκλωβισμός του κόμματος που, στο πρόσωπο της Μάργκαρετ Θάτσερ, μας προσέφερε το πιο αυθεντικό δείγμα γυναικείας ηγεσίας στην Ιστορία, ανάμεσα σε έναν “κλόουν”, όπως είναι το παρατσούκλι του Μπόρις Τζόνσον και μια “απομίμηση”… Σιδηράς Κυρίας, όπως είναι η Τερέζα Μέι.
