Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Κωνσταντίνου και Ελένης, περίπου ως “εθνική γιορτή” για την Κεντροδεξιά των τρεχουσών γενεών.
Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Και μετά, η σκυτάλη στον Κώστα Καραμανλή.
Τον τελευταίο πρωθυπουργό της Ελλάδας εκτός Μνημονίων.
Δηλαδή, της Ελλάδας ως ανεξάρτητης χώρας.
Τον τελευταίο πολιτικού ηγέτη, για χάρη του οποίου έφτασαν στην κάλπη περισσότερα από 3 εκατομμύρια Έλληνες, σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις.
Για τον στηρίξουν και να τον αγκαλιάσουν.
Ο πρόεδρος της καρδιάς όσων θυμούνται μια Κεντροδεξιά ήθους και ευπρέπειας, είδε την παράταξη να καταθέτει την ψυχή της με αφορμή την ονομαστική εορτή του, με ευχές… από παντού.
Λογικό, εύλογο και αναμενόμενο.
“Αυτός είναι, και τον ξέρουν”, όπως είχε πει και ο ίδιος σε μια από τις τελευταίες ομιλίες της πρωθυπουργίας του.
Και επειδή τον ξέρουν, τον αγαπούν.
