Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η αυτονόητη χρησιμότητα της παιδείας, ως κιβωτός γνώσεων και εξέλιξη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, λειτουργεί λυτρωτικά για τις ακυρωμένες φιλοδοξίες. Για τα όνειρα που είχε κάποιος, και βλέπει να μην τα συναντάει στην πραγματικότητα της ζωής του. Να μένει μέσα του ένα κενό.
Δεν θα περίμενε κανείς από έναν… καθηγητή Πανεπιστημίου σαν τον Κώστα Σημίτη, να διαθέτει τόσο τοξικές παραμέτρους στην προσωπικότητά του. Ακόμη και σήμερα, στα γεράματα, να μην έχει συμβιβαστεί με την αυταπόδεικτη πραγματικότητα ότι, παρόλο που κατάφερε να… ξεγελάσει τους Έλληνες, και ως “αρχιερέας της διαπλοκής” να βρεθεί δυο φορές στην πρωθυπουργία, στον “χρυσό αιώνα” της διαφθοράς και της παρακμής αξιακών ιδεών, ανοίγοντας το δρόμο για την εθνική χρεοκοπία, και ανεχόμενος ένα μοντέλο διακυβέρνησης με πυρήνα… τα σκάνδαλα, η κοινωνία δεν τον αγάπησε ποτέ.
Ούτε καν… τον συμπάθησε. Ήταν ο “δεξιούλης”, όπως τον περιέγραψε εύστοχα ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μια προσωπικότητα “μακράν της κοινωνίας”. Δηλαδή, χωρίς πρωτογενείς παραστάσεις… κανονικής ζωής, με ανθρώπους που ζούσαν στο περιθώριο και όχι στην… οδό Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι. Εκείνους που, οι δικές του πολιτικές καταδίκασαν να γίνουν ακόμη περισσότερο “μη προνομιούχοι”.
Αρκετά χρόνια μετά την ταπεινωτική έξωσή του από την πρωθυπουργία, όταν επέλεξε να μην υποστεί την καταδικαστική κρίση των Ελλήνων στις εκλογές του 2004, και… το έσκασε, παραδίδοντας στον Γιώργο Παπανδρέου την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ως “θαμπό δαχτυλίδι”, ο Κώστας Σημίτης συνεχίζει να επιχειρεί δημόσιες παρεμβάσεις, θεωρώντας ότι… επηρεάζει.
Δεν επηρεάζει. Προκαλεί και ξυπνά πάθη. Μνήμες από την εποχή της λεηλασίας της Ελλάδας, επί δικής του διακυβέρνησης. Αυτή τη φορά προειδοποίησε για “νέα Ίμια”, θυμίζοντας τα δικά του… “ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών”, μερικές ώρες μετά την εθνική ταπείνωση της βραχονησίδας. Το επόμενο βήμα θα είναι να μας πει κάτι για το… Χρηματιστήριο. Ή τα μεγάλα δημόσια έργα, που επί ημερών του δόθηκαν με… απευθείας αναθέσεις.
Μην διστάζετε, κύριε πρόεδρε. Η ντροπή έχει χαθεί προ πολλού.
