Του Μάνου Οικονομίδη
Γένους θηλυκού είναι όλα. Η αγάπη, η ελπίδα, η ευτυχία. Η αισιοδοξία, η προσδοκία. Η τύχη. Η χαρά. Η μνήμη. Η καρδιά…
Ειδικά την τελευταία, δύσκολα μπορεί να την πείσει κανείς να φρενάρει τον αυθορμητισμό της. Να μην αφήνεται και να μην ταξιδεύει. Σε σκέψεις και αναμνήσεις από λιγότερο “ασήκωτες” εποχές. Από στιγμές που δεν διψούσαν να ζεσταθούν από το φως. Επειδή εξέπεμπαν οι ίδιες. Φως…
Γυναίκα λοιπόν. Η Ημέρα της Γυναίκας. Μια καλή αφορμή για να ξανασκεφτούμε ως κοινωνία, τα λάθη και τις υστερήσεις μας. Την ανεξάντλητη διαδρομή που προβάλλει μπροστά μας, ώστε να μην χρειάζεται να γιορτάζουν οι γυναίκες… μια μέρα. Αλλά να έχουν επαρκείς λόγους για να γιορτάζουν κάθε μέρα.
Μια τέτοια μέρα, καταγράφεις απουσίες. Ακόμη κι αν το μυαλό αντιστέκεται, η καρδιά δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην ηχώ της προσμονής. Για ένα χαμόγελο που χάθηκε. Για μια ματιά που δεν θα ξαναπροσφέρει ζεστασιά. Για μια φωνή που δεν θα δίνει κουράγιο.
Θηλυκού γένους άλλωστε είναι και η απουσία. Μιας γιαγιάς που καθοδήγησε την καρδιά σου να αισθάνεται ολοκληρωμένη, όταν προσφέρει περισσότερο φως από αυτό που εισπράττει. Χωρίς να παραπονιέται για το “γιατί”, αλλά να αναζητεί διαρκές κίνητρο στο “γιατί όχι”. Μιας μαμάς που έδιωχνε τα σύννεφα. Και έγινε το διαρκές παράδειγμα γοητείας της ηθικής γαλήνης. Του διεκδικήσιμου προνομίου να εναποθέτεις τη συνείδησή σου κάθε βράδυ σε όνειρα χωρίς εκκρεμότητες και τύψεις.
Θηλυκού γένους είναι και η ελπίδα. Που, όσο το ταξίδι της ζωής πολλαπλασιάζει τα χιλιόμετρα της διαδρομής, παραχωρεί τη θέση της στην ακύρωση του ρεαλισμού. Στη ζώσα πραγματικότητα, που συνήθως κάνει συλλογή από ανεκπλήρωτες προσδοκίες.
Θηλυκού γένους ωστόσο είναι και η ζωή. Και όπως κάθε θηλυκό, χρειάζεται φροντίδα. Ειδικά όταν ζεις και για όσες δεν είναι εδώ. Όσο κι αν η καρδιά διαμαρτύρεται προς όσες λείπουν… Ας ήσουν εδώ.
