Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στην αρχή ήταν η οικονομική κρίση και τα Μνημόνια. Ακολούθησε η πανδημία του κορονοϊού. Και εσχάτως, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, χωρίς μάλιστα να μας έχει… ξεχάσει η πανδημία του κορονοϊού.
Τρεις μεγάλες, συστημικού χαρακτήρα και περιεχομένου κρίσεις, που οδήγησαν τη δημοσιογραφία στη χώρα μας, ειδικά την τηλεοπτική, στην απαξίωση. Τα υψωμένα δάχτυλα, ο ακραίος λόγος, η ακροδεξιά νοοτροπία του ολοκληρωτισμού που, όχι μόνο δεν ανέχεται την αντίθετη άποψη, αλλά επιδιώξει να την… πνίξει, επιβάλλοντας τη δική της.
Και φυσικά… μύθοι. Ο λεγόμενος… σανός. Ακραίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο διάφοροι “ενσωματωμένοι” μας τον εμφανίζουν τα τελευταία χρόνια ως “απομονωμένο” από τη διεθνή κοινότητα, από τη Δύση, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μέχρι και σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι… τρώει χαστούκια. Από τον Τζο Μπάιντεν και την υπόλοιπη Δύση.
Την “απομόνωση” Ερντογάν την είδαμε πολύ πρόσφατα, με την επιλογή των ηγετών του ΝΑΤΟ να τον βάλουν στην πρώτη σειρά της οικογενειακής φωτογραφίας, δίπλα στον Τζο Μπάιντεν και τον Μπόρις Τζόνσον. Την βλέπουμε και με την προθυμία της Ρωσίας και της Ουκρανίας να τον αποδεχτούν ως διαμεσολαβητή για την ειρηνική επίλυση της σύγκρουσής τους.
Το… σανό εξαντλήθηκε, αλλά εκείνοι συνεχίζουν (απτόητοι). Πόσο θλιβεροί…
