Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 31 Ιουλίου 2021
Η θλιβερή υποχώρηση, υποτίμηση και απαξίωση της ποιότητας των πρωταγωνιστών του δημόσιου βίου, έχει αναπόφευκτα πληθυντικές, σύνθετες και πολυεπίπεδες επιπτώσεις στην ανέφελη διαδρομή της κοινωνίας προς τις αβεβαιότητες του μέλλοντος.
Σε αντίθεση με τη δωρεά της εξέλιξης, σε επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο, αλλά και σε οξύμωρη αντίθεση με την ανεξάντλητη δυνατότητα αδιαμεσολάβητης πρόσβασης σε ωκεανούς γνώσεων και πληροφοριών, στη συγκυρία μιας εποχής όπου η έννοια του ατομικισμού προσέλαβε παρεξηγήσιμα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, μπροστά στην επέλαση μιας παγκοσμιοποιημένης συλλογικότητας, οι κοινωνίες μας δείχνουν να φτωχαίνουν σε αξίες. Προσωπικότητες, μεγέθη, πρωτοπόρους, δημιουργούς, ηγέτες.
Στην πολιτική, στις Τέχνες και στα Γράμματα, στην οικονομία, στη θρησκεία, παντού γύρω μας περισσεύουν οι μετριότητες. Η αφόρητη υπεροχή της χαμηλής αισθητικής, του χαμηλού επιπέδου, των περιορισμένων δυνατοτήτων, των συρρικνωμένων προσδοκιών.
Η πανδημία του κορονοϊού ήρθε να λειτουργήσει σωρευτικά στις επιπτώσεις προηγούμενων και παράλληλων δεινών. Για την Ελλάδα μας για παράδειγμα, η εθνική τραγωδία των Μνημονίων, οδήγησε σε βάρβαρη αλλοίωση του ηθικού dna. Η μετριοπάθεια, η σύνεση, η σύνθεση, η συνεννόηση, η συμφιλίωση, η ανοχή, η ενσωμάτωση, η αλληλεγγύη, παραχώρησαν τη θέση τους στα άκρα και τις ακρότητες. Την επέλαση της χυδαιότητας του ολοκληρωτισμού, κεντρικού χαρακτηριστικού γνωρίσματος της ακροδεξιάς κουλτούρας, ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας και κομματικής έκφρασης.
Το μίσος και ο διχασμός παραμέρισαν τη διαρκή και κοπιώδη αναζήτηση κοινών τόπων. Η συλλογικότητα έδωσε τη θέση της στον εγωπαθή καιροσκοπισμό, στη ματαιόδοξη αυτοαποθέωση ασήμαντων ανθρώπων και επικίνδυνων αντιλήψεων.
Το φως μοιάζει να έχει πάρει διαζύγιο από τον εθνικό ορίζοντα, της χώρας στα χώματα της οποίας γεννήθηκε η αξιακή ραχοκοκκαλιά ιδεών, αντιλήψεων και επιστημών που ώθησαν με αυτοπεποίθηση μπροστά τον τροχό της ανθρώπινης Ιστορίας.
Μονάχα εισοδηματίες του εθνικού διχασμού, και ατελείς προσωπικότητες στη δημόσια σφαίρα, αδυνατούν να διακρίνουν τα δεινά που έρχονται. Τον «χορό των τεράτων», με τον οποίο μοιάζει καταδικασμένη να δώσει ραντεβού η Ελλάδα στις εκλογές του μέλλοντος. Ο συνδυασμός της οργής με την απόγνωση βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία η οποία σπανίως στην εποχή της αδιατάραχτης Δημοκρατίας, δηλαδή την περίοδο της Μεταπολίτευσης που εγκαινίασε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προσεγγίζει με ορθολογισμό την εκλογική συμπεριφορά της.
Τυφλή άρνηση και θυμός αναζητούν έκφραση. Το αποτέλεσμα της αναζήτησης μπορεί εύκολα να το προδικάσει κανείς, σύμφωνα και με την πρόσφατη εμπειρία της εποχής των Μνημονίων. Το ίδιο εύκολα μπορούμε να προδικάσουμε και τη μοιραία συνέπεια που θα έχει το ραντεβού με τα «τέρατα», για το εθνικό μέλλον.
