Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Δεν χρειάζονται… μεταφυσικές ικανότητες για να διαγνώσει κάποιος ότι, οι εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε μπροστά μας, συνιστούν τον πρόλογο και όχι τον επίλογο μιας καινούριας πολιτικής εποχής.
Είτε η κάλπη είναι μονή, αυτή της 21ης Μαϊου, είτε διπλή, ή ακόμη και τριπλή, τα δεδομένα που ψύχραιμα προκύπτουν, χαρτογραφούν ένα μωσαϊκό αστάθειας και αβεβαιότητας. Η διεθνής συγκυρία, τα δύσκολα που έρχονται στην παγκόσμια οικονομία και η παγίωση της απαξίωσης του “συστήματος” από την πλειοψηφία της κοινωνίας, συνθέτουν τον οδικό χάρτη της “μετάβασης”.
Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ακόμη μια ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Σε αφηγήματα αλλά και πρόσωπα. Οι κάλπες που έχουμε μπροστά μας θα λειτουργήσουν πιθανότατα ως το… πρώτο ημίχρονο. Η επανάληψη και οι… καθυστερήσεις που θα διαμορφώσουν το τελικό αποτέλεσμα, θα μας οδηγήσουν μέχρι το καλοκαίρι του 2024. Λίγο μετά τις ευρωεκλογές του Μαϊου, και αρκετά πριν από τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ τον Νοέμβριο.
Μια ασθενής κοινοβουλευτική πλειοψηφία με συρρικνωμένη κοινωνική νομιμοποίηση, θα έχει θνησιγενή ορίζοντα. Τα γκρίζα σύννεφα πάνω από τη χώρα πληθαίνουν και πάλι. Οι θύελλες επιστρέφουν…
