Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τα ρεπορτάζ των διεθνών ΜΜΕ για την υπόθεση υποκλοπών σε βάρος του Νίκου Ανδρουλάκη, επαναφέρουν την εικόνα μιας Ελλάδας που είχαμε αφήσει πίσω μας, με πολύ κόπο και πλεόνασμα από θυσίες. Την εικόνα της Ελλάδας ως “failed state”, και μάλιστα αυτή τη φορά με επίκεντρο ζητήματα ποιότητας Δημοκρατίας και λειτουργίας των Θεσμών.
Αυτή η παράμετρος είναι εξαιρετικά ενοχλητική και ανησυχητική για το μέλλον του τόπου, σε συνάρτηση με το πώς και πόσο μπορούμε να προσβλέπουμε σε διεθνείς συμμαχίες και στήριξη το επόμενο διάστημα.
Την τελευταία τριετία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε καταφέρει να διορθώσει την… αντιαισθητική διεθνή εικόνα της χώρας. Μια πραγματικότητα που αρχίζει να ανατρέπεται σε επίπεδο διεθνούς Τύπου, και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία η κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ανήκουμε, αδυνατεί να διαχειριστεί με αποτελεσματικότητα ζητήματα καθημερινότητας, που επηρεάζουν την πολιτική ζωή των πολιτών.
Σε εσωτερικό επίπεδο, το πολιτικό σύστημα εισέρχεται σε αχαρτογράφητα ύδατα. Δύσκολα δεν θα “διαβάσει” κανείς πίσω από τις εξελίξεις, την προσπάθεια-επιδίωξη της αντιπολίτευσης να απομονωθεί πολιτικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τσίπρας και Ανδρουλάκης διαμορφώνουν την πρώτη ύλη για τις εξελίξεις που έρχονται, την ώρα που ο Πρωθυπουργός, με μετριοπαθές προφίλ και κεντρογενείς αναφορές, δεν μπορεί να αναζητήσει εφεδρείες στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, επειδή εκεί συναντά κανείς… ακροδεξιές οπτικές του δημοσίου βίου.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, εκλογές φυσικά δεν μπορούν να γίνουν. Το μεγάλο ερώτημα, που θα κρίνει και το πώς θα διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό για τα χρόνια που έρχονται, αφορά στο πόσο… “τέλεια καταιγίδα” θα σεργιανίζει στη χώρα, όταν στηθούν οι κάλπες.
