Στη σκιά του θανάτου του Κώστα Σημίτη, που προκαλεί συγκίνηση σε ανθρώπινο επίπεδο, δεν μπορεί κανείς να μην σχολιάσει το πάθος των ακροκεντρώων, να “ξεπλύνουν” τα σκάνδαλα και τη διαφθορά εκείνης της σκοτεινής εποχής διακυβέρνησης του τόπου, από το 1996 μέχρι το 2004.
Δεν συζητάμε καν για τα τετελεσμένα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, που εδραιώθηκαν με την τραγωδία των Ιμίων. Ούτε για τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, με τη ληστρική ισοτιμία ευρώ-δραχμής, μέσω της οποίας όσοι κερδοσκόποι είχαν… εσωτερική πληροφόρηση, θησαύρισαν.
Ας σταθούμε στα μεγάλα σκάνδαλα και τον πολλαπλασιασμό της διαφθοράς, που αναγνώρισαν ακόμη και στελέχη του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, και οδήγησαν στη συντριβή των εκλογών του 2004. Όταν ο Κώστας Σημίτης αρνήθηκε να τεθεί στην κρίση της κοινωνίας, και παρέδωσε… πακεταρισμένο το ΠΑΣΟΚ, ως “θαμπό δαχτυλίδι”, στον Γιώργο Παπανδρέου, για να συντριβεί εκείνος από τον Κώστα Καραμανλή.
Ακροκεντρώοι… Αυτή η ηθική μάστιγα και αποκρουστική παραφωνία για τη Δημοκρατία μας και τις αξίες και τις αρχές του δυτικού πολιτισμού.
Του Νίκου Φυλάγγελου
