Η περίοδος του Πάσχα προσφέρεται σχεδόν… γονιδιακά για ενδοσκόπηση, αποτίμηση, συμπεράσματα, καινούριους σχεδιασμούς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει κάθε φορά που το μυαλό και η καρδιά απομακρύνονται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, και απολαμβάνουν το προνόμιο να κοντοσταθούν, να κάνουν μισό βήμα και να δουν μια μεγαλύτερη εικόνα από εκείνη που αντικρίζουν στη βιωματική καθημερινότητα.
Με το Πάσχα, τα δεδομένα φορτίζονται περισσότερο, λόγω του συναισθηματικού αποτυπώματος που αφήνει η πιο «ομιλούσα» αφήγηση της Ορθοδοξίας. Το πέρασμα (Πάσχα) από τον θρήνο στην ελπίδα. Με την προτροπή να μην έχουμε χάσει στο ενδιάμεσο τον εαυτό μας. Ή τουλάχιστον τις καλύτερες και περισσότερο φωτεινές εκδοχές του.
Η υπόσχεση της Ανάστασης προσφέρει το κίνητρο και λειτουργεί ως προτροπή για μια διαρκή επανεκκίνηση. Σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. Στα μικρά αλλά και στα μεγαλύτερα. Έχει άλλωστε σημασία, η απόφαση να κάνει κάποιος το πρώτο, επόμενο βήμα.
Το φετινό Πάσχα συνέπεσε με μια αχρείαστη και οριακή εθνική συγκυρία. Το κοινωνικό εκκρεμές δείχνει να μετατοπίζεται και πάλι, όπως τότε, στην εποχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, σε αντισυστημικές διαδρομές. Απέναντι στο «σύστημα».
Μένει να φανεί στην πράξη, πόσο σύντομα θα καταγραφεί μετατόπιση και του πολιτικού εκκρεμούς. Και ποιο θα είναι το αποτύπωμα αυτής της μη αναστρέψιμης τάσης, σε επίπεδο εκλογικών αποτελεσμάτων.
Η συσσώρευση απωλειών. Και απουσιών
Οι εορταστικές περίοδοι και η συναισθηματική προσέγγιση και διαχείρισή τους, αποτελούν σημείο αναφοράς για την επιστήμη της Κλινικής Ψυχολογίας.
Σπίτια που άδειασαν από τους ανθρώπους που έφυγαν, οι καρέκλες που έμειναν κενές, τα όνειρα και οι προσδοκίες που δεν πραγματώθηκαν.
Σε εποχές κρίσης, παγιωμένης παρακμής και εκτεταμένης φθοράς σαν και αυτή που διέρχεται η Ελλάδα από τις εκλογές του «λεφτά υπάρχουν» του 2009, και όσα δραματικά ακολούθησαν, η συσσώρευση αρνητικών συναισθημάτων είναι μάλλον αναπόφευκτη.
Και η κοινωνική ένταση αναμένεται να πολλαπλασιαστεί στο διάστημα το οποίο θα ακολουθήσει.
Το εθνικό τραύμα των Τεμπών
Στη δεδομένη συνθήκη συλλογικής απογοήτευσης, το τραύμα από την εθνική τραγωδία των Τεμπών, έχει πολυεπίπεδη και πολλαπλασιαστική δυναμική. Λειτουργεί ως συλλέκτης αλλά και πυροκροτητής οργής. Προσλαμβάνει διαστάσεις εθνικού τραύματος. Αγγίζει και επηρεάζει υποσυνείδητα και οριζόντια το σύνολο της κοινωνίας. Διαμορφώνει το δικό του, αυτοτελές και αυτόνομο μικροκλίμα επιρροής της δημόσιας σφαίρας.
Όπως φάνηκε και με τα ιστορικά συλλαλητήρια του Φεβρουαρίου στην Αθήνα, τις υπόλοιπες πόλεις αλλά και σε χώρες του εξωτερικού όπου διαμένουν Έλληνες, τα Τέμπη λειτουργούν ως σημείο τομής για τον χωροχρόνο της ιστορικής διαδρομής.
Και παγιώνονται ως μεγάλος επιταχυντής των εξελίξεων.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή του Πάσχα, 20 Απριλίου 2025
