Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024
Η Ιστορία… Ένα ατίθασο θηλυκό, με φυσική δυσκολία να αντισταθεί στη γοητευτική έλξη που της ασκεί το… τρολάρισμα των νεώτερων γενεών, με αφετηρία και περιεχόμενο όσα έζησαν οι προηγούμενες.
Η Ευρώπη… Η πιο συναρπαστική ήπειρος του πλανήτη, όπως επιβεβαιώνουν οι αιματηροί πόλεμοι που ξεκίνησαν στα εδάφη της, παγκόσμιοι, τοπικοί, εμφύλιοι.
Η Ευρώπη μας κυριάρχησε ως συλλογικό υποκείμενο στη διαδρομή της Ιστορίας, κυρίως χάρη στον γενετικό προσανατολισμό της να μην φοβάται τη ζώη ιδεών. Την ενσωμάτωση διαφορετικών κοινωνικών ρευμάτων. Την αφομοίωση της μετανάστευσης, που συνοδευόταν από ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες και κουλτούρες.
Η Ευρώπη στην τρέχουσα εκδοχή της προκαλεί αποστροφή, σε σύγκρουση με το ιστορικό παρελθόν της. Μια πολιτική ηγεσία ατροφική, στα όρια του τραγέλαφου, περίγελος και… άβουλο συμπλήρωμα των άλλων μεγάλων πόλων της εποχής μας. Κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμη και του ετοιμόρροπου Μπάιντεν και της «άχρωμης» Κάμαλα Χάρις.
Η Ευρώπη στην τρέχουσα εκδοχή της έχει παραδοθεί στον φόβο. Και η εχθρική διάθεση με την οποία προσεγγίζουν αρκετές χώρες το φαινόμενο της μετανάστευσης, αποτελεί τον υπερτροφικό «ελέφαντα στο δωμάτιο». Όχι μόνο για το πως διαχειρίζεται η Ενωμένη Ευρώπη το ευρωπαϊκό κεκτημένο, που κατακτήθηκε και κληρονομήθηκε από τη μια γενιά Ευρωπαίων στην επόμενη, τις πολλές τελευταίες δεκαετίες. Αλλά για το πώς υπονομεύει το μέλλον της, χρωματίζοντας με γκρίζες και σκοτεινές πινελιές το βιωματικό παρόν της.
Το μεταναστευτικό συνιστά το εργαλείο της βαθιάς και αλληλοτροφοδοτούμενης αλλαγής πολιτικών ισορροπιών στην ήπειρό μας. Από τη Γερμανία, μέχρι τη Γαλλία. Με ενδιάμεσο σταθμό την Ιταλία, και με την Ουγγαρία και την Αυστρία να φλερτάρουν με τον ιστορικά χειρότερο εαυτό τους.
Το τίμημα θα το πληρώσει και πάλι η Ελλάδα. Η χώρα μας άλλωστε δεν πρόλαβε να ανακτήσει την (αυτό)κυριαρχία της, μετά τις ανυπολόγιστες και μη αναστρέψιμες συνέπειες της περιόδου της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Μια διπλή αποσυναρμολόγηση. Κοινωνική και πολιτική. Ο τροχός της Ιστορίας κινείται και πάλι προς το… κενό.
