Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
Οι αγέννητες γενιές των γυναικών του μέλλοντος, θα ευγνωμονούν εκείνες που βγήκαν μπροστά και μίλησαν για τη χυδαιότητα της παρενόχλησης. Το Κίνημα #MeToo παράγει τα τελευταία χρόνια περισσότερη πρόοδο από ό, τι μπορούν να αποδεχτούν και να ενσωματώσουν οι τρέχουσες γενιές, συνηθισμένες και εκπαιδευμένες στο δήθεν και την υποκρισία.
Υποκρισία. Εθνική υποκρισία. Με αφορμή την αποκάλυψη της άθλιας χυδαιότητας του Στάθη Παναγιωτόπουλου, η κουβέντα πήγε πολύ μακριά, με επίκεντρο τον Αντώνη Κανάκη και τους συνεργάτες του. Για τους οποίους και μπορεί να πει φυσικά κανείς πολλά. Να τους επικρίνει. Και να έχει τις λογικές απορίες, για το κατά πόσο δεν γνώριζαν ή δεν είχαν καταλάβει. Και φυσικά, για το ότι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Άλλο αυτό, και άλλο η ακροδεξιά νοοτροπία του συμψηφισμού. Επειδή βρέθηκαν “λερωμένοι” οι “Ράδιο Αρβύλα”, να αναιρείται η κριτική τους για άλλες χυδαιότητες ή και συνολικά για πρόσωπα και περιστατικά του δημοσίου βίου, στην πολιτική και στα ΜΜΕ.
Το Μέσο είναι το Μήνυμα. Γνωστό και ακατάρριπτο το συμπέρασμα. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι αλλάζει η πραγματικότητα, επειδή εκείνος που την καταγράφει και την επικρίνει, είναι με τη σειρά του “λερωμένος”. Δεν αλλάζει.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ειδικά στην Ελλάδα, αυτά τα τελευταία χρόνια που γενναίες γυναίκες κατήγγειλαν τους τυράννους τους, δυο χώρους δεν έχει αγγίξει ουσιαστικά το Κίνημα #MeToo. Για δυο χώρους δεν έχουν γίνει σοβαρές αποκαλύψεις. Για την πολιτική και τα ΜΜΕ.
Μάλλον… όχι τυχαία.
