Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2022
Η σχετική προτροπή έχει ιστορικά ανθεκτική αφετηρία και διαδρομή…. Να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς. Ακόμη καλύτερα, να συμμετέχεις στη διαμόρφωση του αποτυπώματός τους, με ενεργητικό τρόπο, με ουσιαστική συμμετοχή, και όχι ως παθητικός, ενίοτε μοιραίος, θεατής, αν όχι σχολιαστής.
Οι δραματικές εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο, περίπου πρωτόγνωρες για τις ζώσες γενεές, ειδικά τις νεώτερες, εκείνες που γεννήθηκαν και ενηλικιώνονται με περίπου αυτονόητο δεδομένο την ειρήνη, την ασφάλεια, την κανονικότητα της ρουτίνας.
Η αποτύπωση των εξελίξεων συνιστά αναθεώρηση της Ιστορίας, όπως τη διαβάσαμε, την κατανοήσαμε, τη ζούμε. Αυτός άλλωστε υπήρξε διαχρονικά και με συνέπεια ο κεντρικός στρατηγικός στόχος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Να ξαναγράψει την Ιστορία, να αλλάξει τον επίλογο του Ψυχρού Πολέμου, να μπολιάσει τις κοινωνίες της Δύσης με ρεαλιστικές αμφιβολίες για το αν βρίσκονται στη… σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Η ουσία βρίσκεται σε δυο χρονικά αποκλίνουσες στιγμές. Όσα προηγήθηκαν, για να φτάσουμε εδώ, όσα δεν έγιναν για να αποτρέψουν την κλιμάκωση, όσα διέφυγαν της προσοχής όσων δεν υποψιάστηκαν και δεν κατανόησαν εγκαίρως τη μετατόπιση ισορροπιών σε διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό και αιφνιδιάστηκαν, με την αμηχανία τους να είναι αποκρουστικά εμφανής.
Η δεύτερη, χρονικά αποκλίνουσα στιγμή, αφορά σε όσα θα ακολουθήσουν. Όσα «γεννά» η τρέχουσα συγκυρία. Όσα θα διαβάζουν ως παρελθούσα Ιστορία οι γενιές που θα ακολουθήσουν. Οι γενιές που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη.
Αυτά, μπορούμε ακόμη να τα αλλάξουμε, να τα διορθώσουμε, να τα διαφοροποιήσουμε. Εκείνο που δεν αλλάζει, και θα ταξιδέψει με ηχηρό τρόπο στους ωκεανούς του μέλλοντος, αφορά τη θλιβερή διαπίστωση της ανεπάρκειάς μας να αποτρέψουμε τη συνάντηση με τον… τοίχο.
Δεν έπρεπε να φτάσουμε εδώ. Έπρεπε να επιλέγουμε περισσότερο «πεφωτισμένες» ηγεσίες, που να μην εγκλωβίζονται στο σκοτάδι της ανεπάρκειάς τους.
