Του Αλέκου Ευγενικού
Πριν από μερικούς μήνες, για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια, βρέθηκε στο επίκεντρο αρνητικών σεναρίων. Κριτικής. Τον είχαν “φευγάτο”.
Η “επιστροφή” της Ρεάλ Μαδρίτης σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τόσο στην Πριμέρα Ντιβιζιόν όσο και στο Champions League, έχει τη δική του σφραγίδα. Την αποκλειστικά δική του σφραγίδα.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι, κάθε φορά συμβαίνει το ίδιο. Η ομάδα που προπονεί, ανεξαρτήτως έμψυχου δυναμικού, συγκυρίας και αντιπάλων, βρίσκεται στην καλύτερη κατάστασή της την κατάλληλη στιγμή. Την άνοιξη. Τότε που κρίνονται οι τίτλοι.
Μια σπάνια περίπτωση στην παγκόσμια ποδοσφαιρική Ιστορία. Να είσαι τεράστιο μέγεθος ποδοσφαιριστή, και να εξελίσσεσαι σε συλλέκτη τίτλων ως προπονητής. Να πνίγεις την υπεροχή της προσωπικότητάς σου, και να καταφέρνεις με… κατώτερους ποδοσφαιριστές. Και επιπόλαιες διοικήσεις.
Ο μεγάλος Ζιζού. Μια βαθιά υπόκλιση στον Ζινεντίν Ζιντάν. Τι άλλο πρέπει να κάνει;
