Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Στα χρόνια της επανάστασης, συμμοριτοπόλεμου κατά κάποιους αμετανόητους αντικομουνιστές, υπήρχε η κυβέρνηση του βουνού. Σήμερα οι εποχές αυτές ανήκουν, ευτυχώς, στο παρελθόν. Αλλά η αντίσταση της φωτεινής πρωτοπορίας του λαϊκού κινήματος είναι πάντα παρούσα. Μπορεί να μην έχουμε κυβέρνηση του βουνού, αλλά έχουμε κυβέρνηση του λιμανιού. Άντε τώρα να ζυγώσει στα χωρικά ύδατα της λαϊκής μας δημοκρατίας το γαλλικό αεροπλανοφόρο. Κηρύσσεται αυτόματα ανεπιθύμητο από το Εργατικό κέντρο. Εδώ που τα λέμε και οι κυβερνητικοί δε ζυγώνουν στο λιμάνι. Για τον ίδιον ίσως λόγο: Είναι κι αυτοί του ΝΑΤΟ!
Ήρθε λοιπόν το Σάββατο στον Πειραιά το γαλλικό «Charles de Gaulle». Έμεινε για λίγο και έπειτα αναχώρησε για να συμμετάσχει σε ελληνογαλλικές ασκήσεις. Με το που το πήραν χαμπάρι οι θεματοφύλακες των λαϊκών αγώνων έσπευσαν να το κηρύξουν ανεπιθύμητο. Διότι είναι Νατοϊκό και οι λαϊκοί αγωνιστές κάτι τέτοια δεν τα ανέχονται. Και επαναλαμβάνουν τα συνθήματα του ένδοξου παρελθόντος, όταν ζητούσαν να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ και να φύγουν οι Αμερικανοί από τη χώρα. Κάτι σαν την Κύπρο του Μακάριου να γίνουμε ένα πράγμα. Αδέσμευτοι!
Προσέξτε λίγο τι ακριβώς λένε στη σχετική ανακοίνωση: «Πληρώσαμε την κρίση τους, πληρώνουμε την ανάπτυξη τους, δε θα πληρώσουμε τους δασμούς τους, την πολεμική οικονομία τους και τον πόλεμο τους». Απλά πράγματα και μας θλίβει το γεγονός ότι δεν τα σκεφτήκαμε νωρίτερα. Βάζεις το κεφάλι στην άμμο, προσποιείσαι ότι δε συμβαίνει κάτι το σημαντικό γύρω σου και η ζωή συνεχίζεται. Αγνοούν, ας πούμε ότι για να βάλεις ένα καλώδιο στη μέση της θάλασσας θα πρέπει να ζητήσεις την άδεια του Σουλτάνου. Το αγνοούν πράγματι; Δύσκολο! Μπορεί και να πιστεύουν ότι η λύση σε όλα τα προβλήματα είναι μια λαϊκή δημοκρατία α λα Βόρεια Κορέα. Και έτσι λύνονται όλα τα προβλήματα που απασχολούν τις πλατιές λαϊκές μάζες. Κι αυτό δύσκολο! Οι άνθρωποι του λιμανιού δεν τρώνε εύκολα τέτοιες πεπονόφλουδες.
Να αυτά μας κάνει η Ομάδα Αλήθειας και μας αγχώνει. Αντί να πιάσει τα σωστά θέματα, αυτά του λιμανιού, αναλώνεται σε μάχες χαρακωμάτων για το τι έλεγαν και τι δεν έλεγαν οι ζαίοι. Ποιος ενδιαφέρεται πλέον για αυτά; Αυτά είναι θέματα μιας άλλης εποχής. Τώρα δε μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε την Ευρώπη. Μας ενδιαφέρει να φύγει ο Μητσοτάκης. Γιατί έρχονται τα γαλλικά τα πλοία μας στα ωραία μας τα νερά, γιατί δε σηκωθήκαμε καλά από το κρεβάτι μας, γιατί έτσι μας αρέσει. Στο κάτω – κάτω της γραφής, δικό τους είναι το λιμάνι. Εργατικό Κέντρο Πειραιά λέγονται. Όχι Κηφισιάς και Εκάλης.
Οι άνθρωποι, πάντως, είναι ξεκάθαροι. Για τους συνδικαλιστές ο λόγος. Το λένε ανοικτά: «Καμία παραχώρηση του λιμανιού Πειραιά και των υποδομών του για τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς». Τι άλλο να πουν; Θεωρούν και σωστά το λιμάνι ιδιοκτησία τους. Εκεί αυτοί κάνουν κουμάντο ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουν. Και πιστεύουν ακόμη ότι έχουν λόγο στα πάντα! Αν θα ανήκει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, τι οικονομική πολιτική θα ακολουθήσει η κυβέρνηση. Ίσως να θέλουν να υπαγορεύσουν στον κ. Μητσοτάκη και ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι βουλευτές της ΝΔ στις επόμενες εκλογές. Ή ακόμη και οι υπουργοί της κυβέρνησης. Θεωρούν ότι είναι κράτος εν κράτει. Όπως κάποτε οι ανεκδιήγητοι εκείνοι δήμαρχοι που στην εποχή του ψυχρού πολέμου κήρυσσαν τους δήμους τους … αποπυρηνικοποιημένες ζώνες. Λες και οι βόμβες από την Μόσχα θα σταματούσαν στα όρια του δήμου τους. Λες και η Μόσχα εκτίμησε ποτέ τις καλές υπηρεσίες του εργατικού κινήματος. Τις καλές υπηρεσίες ολιγαρχών ανά τον κόσμο; Ναι, αυτές σίγουρα. Τα υπόλοιπα μοιάζουν με το κρέας που ρίχνανε στα κανόνια.
