Γράφει ο Τάσος Παππάς
Κώστας Σημίτης. Οχτώ χρόνια πρωθυπουργός. Σερί. 1996-2004. Ρεκόρ. Αυτός και το κόμμα του έσπασαν τον κανόνα που θέλει τα κόμματα εξουσίας να μην κερδίζουν τρίτη τετραετία. Το κατάφερε το ΠΑΣΟΚ αλλάζοντας αρχηγό. Τον Ανδρέα Παπανδρέου διαδέχτηκε ο Κώστας Σημίτης. Οι σχέσεις τους δεν ήταν αρμονικές. Ο Ανδρέας τον εκτιμούσε για τη δράση του την περίοδο της δικτατορίας, αλλά τον θεωρούσε συντηρητικό για τα γούστα του και το κλίμα της εποχής. Ο Σημίτης τον σεβόταν, αλλά δεν συμφωνούσε με όλες τις επιλογές του και βεβαίως με τη ρητορική και το ύφος του. Οπως έλεγαν τότε στο ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης ήταν του σαλονιού και ο Ανδρέας του αλωνιού. Ο ένας χαρισματικός με πνεύμα ατίθασο, ο άλλος διαχειριστής με σκέψη προσγειωμένη.
Ποιο ήταν το κλίμα στην ευρύτερη Αριστερά και στο ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης; Η λέξη σοσιαλδημοκράτης ήταν κακόφημη και απαγορευόταν διά ροπάλου. Για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ η διεθνής σοσιαλδημοκρατία ήταν το αποκούμπι του καπιταλισμού και το δεκανίκι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν ήθελε πάρε-δώσε με τη Σοσιαλιστική Διεθνή και είχε αρνηθεί να βάλει το ΠΑΣΟΚ στους κόλπους της (το έκανε αρκετά χρόνια μετά όταν δεν ήταν ο Ανδρέας των πρώτων ηρωικών χρόνων). Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ο Σημίτης δήλωνε σοσιαλδημοκράτης και μάλιστα του Βορρά, όχι του Νότου. Το πλήρωσε, αλλά επέμενε. Εκείνη την περίοδο για την αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ και τους παπανδρεϊκούς ο Σημίτης ήταν δεξιός. Τον ανέχονταν. Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις του κόμματος, αποπέμφθηκε το 2008 από την Κοινοβουλευτική Ομάδα από τον Γιώργο Παπανδρέου στον οποίο είχε δώσει τα κλειδιά του ΠΑΣΟΚ το 2004, προφανώς ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη που πήρε από εκείνον στο θορυβώδες συνέδριο του 1996.
Με πολλούς φίλους και μπόλικους εχθρούς. Και εκτός και εντός ΠΑΣΟΚ. Για το «ευχαριστώ του στους Αμερικανούς το βράδυ της κρίσης των Ιμίων τον είπαν προδότη βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Για τη θερμή υποστήριξη που είχε από μεγάλα μέσα ενημέρωσης σε όλη τη διάρκεια της θητείας του εισέπραξε τον χαρακτηρισμό «αρχιερέας της διαπλοκής». Εδωσε μάχη για να μπει η χώρα, αν και απροετοίμαστη, στο ευρώ και η Κύπρος, αν και χωρίς επίλυση του Κυπριακού, στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο εκσυγχρονισμός ήταν το βασικό αφήγημά του, αλλά συνοδεύτηκε από μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και την καλλιέργεια προσδοκιών για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό. Διαφωνούσε με την έκρηξη του τζόγου στο Χρηματιστήριο, που πυροδότησαν και υπουργοί του, αλλά δεν μπόρεσε (;), δεν ήθελε (;) να ελέγξει την κατάσταση. Ηταν σφόδρα επιφυλακτικός με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα γιατί φοβόταν τις συνέπειες στην οικονομία, αλλά δεν τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα. Δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος στη θεωρία, στην πράξη όμως αποδείχτηκε ασυνεπής.
Με το μισό ΠΑΣΟΚ απέναντί του, αναμετρήθηκε με τον σκοταδισμό της ηγεσίας της Εκκλησίας για το θέμα των ταυτοτήτων και βγήκε νικητής. Συγκρούστηκε με τη διαφθορά και ηττήθηκε κατά κράτος. Συνεργάτες του έβαλαν το χέρι στο μέλι μέχρι τον αγκώνα και τον εξέθεσαν. Ηξερε για το πάρτι διαφθοράς στους εξοπλισμούς -είχε τους ανθρώπους του-, αλλά δεν έβαλε φρένο γιατί φοβόταν ότι θα προκαλούσε διάσπαση στο ΠΑΣΟΚ, θα έπεφτε η κυβέρνηση και θα χλόμιαζε ο στόχος για ένταξη στην ευρωζώνη. Επί πρωθυπουργίας του εξαρθρώθηκαν η «17 Νοέμβρη» και ο ΕΛΑ. Δικοί του άνθρωποι είναι σήμερα υπουργοί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο λογιστής των Βρυξελλών με το μπλοκάκι. Για τους επικριτές του. Ο πολιτικός που αναβάθμισε τη χώρα. Για τους οπαδούς του. Η Ιστορία ακόμα δεν έχει καταλήξει αν ήταν ένα από τα δύο ή ένας συνδυασμός των δύο. Ερίζουν η αλήθεια των γεγονότων και η γνώμη επί των γεγονότων.
Ανάγωγα
Ξανά σε δίκη ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί. Τώρα για χρηματισμό από τον Καντάφι. Την προηγούμενη φορά, τη γλίτωσε με βραχιολάκι στο ένα πόδι. Τώρα λέτε να του φορέσουν βραχιολάκι και στο άλλο πόδι; Συλλογή θα κάνει.
