Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Οι ακραίες θέσεις δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα». Μάλιστα. Ποιος το είπε αυτό; Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας στη διαδικτυακή συζήτηση για την ελληνική υψηλή στρατηγική. Είπε και άλλα ωραία ο επικεφαλής της κυβέρνησης.
Για παράδειγμα: «Ενίοτε στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν φωνές οι οποίες είναι τόσο ακραίες που οδηγούν νομοτελειακά σε καταστάσεις τις οποίες δεν θέλουμε ή δεν θεωρούμε πως είναι προς όφελος των εθνικών συμφερόντων». Εξοχα. Και κατέληξε με μια συμβουλή: «Να μην παθιαζόμαστε από συναισθηματικές αντιδράσεις, οι οποίες ειδικά στα θέματα εξωτερικής πολιτικής κατά κανόνα δεν οδηγούν σε καλό». Λαμπρά.
Μπορεί κανείς να διαφωνήσει; Μόνον οι φανατικοί που χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό σαν όχημα για να υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεών μας με τα γειτονικά κράτη. Μπορεί όμως τη μια μέρα να είσαι φανατικός, να παίζεις με τα συναισθήματα των πολιτών, να ρίχνεις νερό στον μύλο του εθνικισμού, να καλλιεργείς αυταπάτες, να εκτοξεύεις κατηγορίες εναντίον των αντιπάλων σου για μειοδοτική στάση, να τους απειλείς ότι θα πληρώσουν ακριβά τις επιλογές τους στην εξωτερική πολιτική, να σιγοντάρεις και να ενθαρρύνεις πράξεις εκφοβισμού τους και την επόμενη μέρα να εμφανίζεσαι συνετός και μετριοπαθής, να απαιτείς σοβαρότητα και υπευθυνότητα, να καταγγέλλεις για ακραίες συμπεριφορές αυτούς που χτες αγκάλιαζες;
Φυσικά και μπορείς. Δικαιολογείται μια τέτοια μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα; Ή μάλλον επιτρέπεται; Βεβαίως. Αν έχεις κάνεις τον οπορτουνισμό επιστήμη όλα είναι δυνατά, όλα επιτρέπονται. Αλλωστε η μετακίνηση από τη μια άποψη στην ακριβώς αντίθετή της οφείλεται στην αλλαγή ρόλων. Αλλα λες όταν είσαι στην αντιπολίτευση, άλλα υπόσχεσαι ότι θα πράξεις όταν θα γίνεις κυβέρνηση και άλλα κάνεις όταν βρεθείς στην εξουσία.
Ατιμωρητί; Για κάποιο διάστημα, ναι. Υπάρχει ένα ακλόνητο επιχείρημα: «νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα». Αποστομωτικό; Ακόμη κι αν τα νέα καθήκοντα που σου επιβάλλει η συγκυρία τσακώνονται άγρια με τα καθήκοντα που διαφήμιζες ως μη διαπραγματεύσιμα στην προηγούμενη φάση; Ακόμη και τότε. Σάμπως τιμωρήθηκε το ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψε τις περισσότερες από τις δεσμεύσεις που είχε καταθέσει στον ελληνικό λαό πριν από τον θρίαμβό του το 1981; Επιβραβεύτηκε με νέα νίκη στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Μήπως τιμωρήθηκε η Νέα Δημοκρατία που εξελέγη το 2004 με βασικό σύνθημα την επανίδρυση του κράτους και απέτυχε παταγωδώς; Κέρδισε και τις εκλογές του 2007. Τιμωρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε την πρωτιά στις κάλπες τον Γενάρη του 2015 με κεντρικό στόχο την κατάργηση των μνημονίων; Νίκησε και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και εφάρμοσε μνημόνιο.
Θα πει κάποιος ότι η τιμωρία δεν έρχεται αμέσως για διάφορους λόγους. Σωστό. Κι αυτό συμβαίνει, άλλοτε επειδή το κόμμα που υπαναχωρεί καταφέρνει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι ήταν αναγκαία η μεταστροφή, άλλοτε επειδή η φερόμενη ως εναλλακτική λύση δεν δείχνει έτοιμη να αναλάβει τις τύχες της χώρας, άλλοτε γιατί οι πολίτες επιλέγουν με βάση τη λογική του μικρότερου κακού, οπότε τα κριτήριά τους είναι ελαστικά, άλλοτε γιατί το κόμμα που κυβερνά και έχει κάνει του κόσμου τις κυβιστήσεις (όπως η σημερινή Ν.Δ.) ελέγχει τους μηχανισμούς ενημέρωσης που παράγουν με το αζημίωτο παραπλανητικές παραστάσεις για την ισχύουσα κατάσταση.
Υπάρχει όμως και η τιμωρία των πολιτών στο πολιτικό σύστημα συνολικά. Δεν είναι τυχαίο πως σε όλες τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί, τα κόμματα, το Κοινοβούλιο και τα μέσα ενημέρωσης είναι στον πάτο του καταλόγου των θεσμών που εμπιστεύονται οι πολίτες.
Ανάγωγα
Ευτυχώς, βρε παιδιά, που δεν μας κυβερνά το κόμμα με τις ελαττωματικές ιδέες. Ευτυχώς γιατί αν ήταν σήμερα στα πράγματα οι κατσαπλιάδες, θα είχαμε λιγότερα εμβόλια, θα είχαμε γεμίσει τζαμπατζήδες που θα παραβίαζαν τις ουρές για τα αδιάθετα εμβόλια, θα είχαν μείνει χωρίς ρεύμα πολλά νησιά και θα είχαν κλείσει οι εθνικοί δρόμοι λόγω της κακοκαιρίας. Ευτυχώς που μας κυβερνούν οι άριστοι και όλα τα παραπάνω τα αποφύγαμε. Ευτυχώς!
