Του Μάνου Οικονομίδη
Οι στιγμές εκείνες, που προσφέρεις στον εαυτό σου την πολυτέλεια της σιγής. Για να ακούσεις όσα έχουν να σου πουν εκείνα που σεργιανίζουν μέσα σου. Πνιγμένα στη μονοτονία της ρουτίνας. Με την αυθόρμητη συστολή που τα συνοδεύει, όσο η διαδρομή της ζωής έχει μπροστά της περισσότερο ανεξάντλητο ορίζοντα.
Οι μέρες που ντύνονται με γιορτινές αφορμές, αποτελούν αναπόφευκτη αφορμή για σκέψη. Για αποτίμηση. Για σύγκριση όσων ζεις, με όσα θα ήθελες να ζήσεις. Με όσα έζησες. Με όσα προσδοκούσες να ζήσεις.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιεί κανείς ότι οι απώλειες θα υπερβαίνουν τις παρουσίες. Ότι όσα χάνει κάποιος, πρόσωπα, καταστάσεις, προσδοκίες, όνειρα, θα υπερέχουν αφόρητα σε σύγκριση με όσα θα έχει. Τουλάχιστον αριθμητικά.
Το πραγματικό στοίχημα ζωής βρίσκεται στο ποιοτικό αποτύπωμα της διαδρομής. Της αποτίμησης κάθε συγκυρίας. Της καταμέτρησης…
Τα σπίτια που αδειάζουν. Μαζί με τις καρδιές, που δεν έχουν πλέον το κουράγιο για να χαμογελούν. Από εκείνους που έχουν φύγει. Από τις προσδοκίες που δεν βρήκαν το κατάλληλο μονοπάτι για να είναι συνεπείς στο ραντεβού με τους ταχύτερους χτύπους της καρδιάς.
Τα “θέλω” που δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να διεκδικήσουν ζωτικό χώρο, σε ένα μωσαϊκό που χάνει τις φωτεινές πινελιές του. Που χάνει τη μονομαχία με τις χειρότερες και περισσότερο πικρές πτυχές του εαυτού μας.
Ο κύκλος της ζωής είναι αμείλικτα κυνικός. Και τα δάκρυα με τα οποία φλερτάρει ως ταυτότητα υπογραφής, έχουν απελπιστικά λιγοστές φορές αφετηρία τη χαρά…
