Η σκανδαλιστική απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης του τόπου, από την πλευρά της Αντιπολίτευσης, μετατοπίζει το κέντρο βάρους της συζήτησης για το πολιτικό μωσαϊκό στη χώρα μας, μακριά από την… ουσία.
Η αναπόφευκτη και αναμενόμενη φθορά της σημερινής κυβέρνησης, μετά από έξι χρόνια παραμονής στην εξουσία, δείχνει να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά γνωρίσματα παγίωσης. Εμπέδωσης στο υποσυνείδητο της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που την περίοδο της δραματικής πανδημίας του κορονοϊού, ο χρόνος… πάγωσε. Σταμάτησε. Με αποτέλεσμα σήμερα, ο χρόνος να τρέχει με περισσότερο πυκνό ρυθμό. Και αυξητική τάση.
Η ρωγμή που άνοιξε η εθνική τραγωδία των Τεμπών, με αφορμή τη διαχείριση σε επίπεδο ρητορικής, με τον κανιβαλισμό και την κακοποίηση γονιών που έχασαν τα παιδιά τους, λειτουργεί ως μαγνητικός συλλέκτης δυσαρέσκειας, απογοήτευσης, απόγνωσης. Με πολλαπλασιαστική δυναμική και ανατροφοδοτούμενα χαρακτηριστικά. Διαμορφώνει ένα αυτοτελές και αυτόνομο «οικοσύστημα», ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στον χώρο της Αντιπολίτευσης, με το κενό να μην γεμίζει.
Από τις ευρωεκλογές του 2024, με τις δραματικές για την κυβέρνηση συνέπειες του γάμου των ομοφυλοφίλων, το… κοντέρ μετράει αρνητικά, καθώς συσσωρεύονται, αθροίζονται και προστίθενται μικρά και μεγάλα ζητήματα επικαιρότητας και καθημερινότητας.
Ειδικά τα «μικρά» είναι τα περισσότερο επικίνδυνα. Επειδή… μεγαλώνουν ταχύτατα και μάλλον σιωπηλά, ακριβώς λόγω της συσσώρευσης πολιτικής φθοράς. Και διαμορφώνουν καινούριες εξελίξεις.
Η έλξη της… οργής ως εκλογική συμπεριφορά
Η παγίωση της παρακμής στην οποία έχει εγκλωβιστεί η Ελλάδα την τελευταία δεκαπενταετία (τουλάχιστον) συνοδεύεται από περίσσευμα φθοράς. Στο σύνολο του δημοσίου βίου, και με φόντο τη σκανδαλιστική υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού, το οποίο αδυνατεί να εναρμονιστεί με τις αυξημένες απαιτήσεις της κοινωνίες στην τρέχουσα συγκυρία. Και με τις πολυπαραγοντικές παραμέτρους που διαμορφώνουν τις εξελίξεις, όχι μόνο σε εσωτερικό, αλλά κυρίως σε διεθνές επίπεδο.
Η έλξη την οποία ασκεί η… οργή στην πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, φαντάζει μη διαχειρίσιμη. Ειδικά επειδή έχει πλέον διεισδύσει στον πυρήνα της «σιωπηλής πλειοψηφίας». Εκείνης που δεν προειδοποιεί για το… ανάθεμα το οποίο προετοιμάζει για το πολιτικό σύστημα.
Το ατελές αφήγημα περί «σταθερότητας»
Αρκετοί… ξεπερασμένοι «διάκονοι» του χώρου της επικοινωνίας και της στρατηγικής, αλλά και των δημοσκοπήσεων, κραδαίνουν ως «τελευταίο οχυρό», προκειμένου να προδικάσουν και να προβλέψουν την εκλογική συμπεριφορά της πλειοψηφίας των Ελλήνων στις επόμενες εκλογές, το αφήγημα της «σταθερότητας».
Κάτι που φαντάζει ατελές, σε μια εποχή κατά την οποία η αβεβαιότητα δεν αναιρεί την απογοήτευση. Την απόγνωση. Την οργή. Ειδικά όταν μιλάμε για λαούς σαν τον δικό μας, με ενδογενή έλξη προς την… καταδίκη και την αποστροφή προς το «σύστημα», χωρίς η συγκεκριμένη εκλογική συμπεριφορά να περιλαμβάνει στοιχεία ψήφου λογικής και… εκλογικευμένης αναζήτησης και εξεύρεσης αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice , την Κυριακή 18 Μαϊου 2025
