Του Αλέκου Ευγενικού
Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Και τα έκρυψε. Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. Το “αντίο” του Λιονέλ Μέσι στη Μπαρτσελόνα ήταν μια ωδή στον σεβασμό. Προς την ομάδα που του προσέφερε την ευκαιρία να αναδειχθεί στον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου. Προς τον σύλλογο που τον έχει προσθέσει υποσυνείδητα στα στοιχεία της ταυτότητάς τους. Προς τους οπαδούς που έγιναν “οικογένεια”, για τον ίδιο και τη βιολογική οικογένειά του. Προς το ποδόσφαιρο, ένα άθλημα που ο ίδιος ανέβασε επίπεδο.
Σεβασμό όμως και προς τον ίδιο τον εαυτό του. Προς τη διαδρομή του. Προς την αφετηρία και τις θυσίες του. Προς τη συνείδησή του.
Τεράστιος Λιονέλ Μέσι. Ανεπανάληπτος. Ευλογημένες οι γενιές που τον ζήσαμε. Και τα δικά μας μάτια άλλωστε βούρκωσαν. Και μην ξεχνάτε ότι, τα μάτια πρέπει να κοιτάζετε. Δεν λένε ψέμματα. Ποτέ…
