Του Νίκου Φυλάγγελου
Η ζωή μας το επιβεβαιώνει πολλές φορές. Όταν εκτιμάς ότι “δεν πάει παρακάτω”… πηγαίνει. Έχει… και πιο κάτω. Στον πάτο.
Μια δεκαετία μετά την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, που ξεχαρβάλωσε την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά τους, τα τηλεοπτικά κανάλια επανέρχονται λαχιασμένα και με πάθος στο κάδρο της παρακμής.
Η διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού, με την ενοχοποίηση της κοινωνίας, το υψωμένο δάχτυλο προς τους πολίτες, τα ρεπορτάζ… ρουφιανιάς και καταδίκης όσων δεν τηρούν πιστά τα μέτρα, έδωσαν τη θέση τους σε αδιανόητη ρητορική για το απερίγραπτο περιστατικό αστυνομικής βίας στη Νέα Σμύρνη.
Ο ξεπεσμός της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας είναι πρωτοφανής. Δημοσιογράφοι και παρουσιαστές εκπομπών επιλέγουν να μπουν απέναντι στην κοινωνία. Η Ιστορία μας έχει διδάξει πού οδηγούν τέτοιες επιλογές.
Αυτό είναι το πανάκριβο τίμημα που πληρώνει η Ελλάδα για τη θυελλώδη επέλαση των άκρων, μετά τις μοιραίες εκλογές του 2009. Με ακραίους και υστερικούς, να βρίσκουν βήμα και λόγο στον δημόσιο βίο, την πολιτική και τα ΜΜΕ. Εκεί όπου εξασφαλίζουν στασίδι τις περισσότερες φορές, όσοι είναι περισσότερο ακραίοι.
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως ακριβώς το είχε προβλέψει ο Κώστας Καραμανλής. Η ακροδεξιά άλλωστε δεν είναι πολιτική ιδεολογία. Είναι ηθική και συμπεριφορική νοοτροπία και επιλογή, που διακρίνει οριζόντια τον δημόσιο βίο. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά.
Γεμίσαμε (και) δημοσιογραφικά παρατράγουδα. Και αυτή τη φορά, το τίμημα θα είναι βαρύτερο από το ανάθεμα της κοινωνίας προς τα ΜΜΕ την εποχή των Μνημονίων, καθώς η σημερινή κρίση λειτουργεί σωρευτικά σε σχέση με την προηγούμενη.
