Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 3 Αυγούστου 2024
Τα γεγονότα και η αυτόνομη δυναμική της. Ατίθασα και επίμονα. Απρόβλεπτα και δυσερμήνευτα. Ανήμπορα μπροστά στη γοητεία που του ασκεί η ευκαιρία να παράγουν (διαρκώς) καινούρια Ιστορία.
Από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία, και από τις Βρυξέλλες μέχρι την Ουάσινγκτον, η… κανονικότητα δοκιμάζεται. Και μαζί της, δοκιμάζεται η δυνατότητα του πολιτικού προσωπικού κάθε χώρας, σε επίπεδο ηγεσίας, να τα κατανοήσει και να τα διαχειριστεί με επάρκεια, προς όφελος των λαών που εκπροσωπούν οι ηγεσίες αυτές.
Η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, μετά τη δολοφονία Χανίγια, το μέτωπο στην Ουκρανία που δεν κλείνει, η ατροφική δυνατότητα της άχρωμης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών να εκφράσει και να υπερασπιστεί την αυτονομία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, και φυσικά οι οριακές ισορροπίες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με φόντο τις προεδρικές εκλογές αλλά και τις διπλές κάλπες για τη. Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ.
Ένα μωσαϊκό σχεδόν… τέλειας καταιγίδας, που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας και δεν διευκολύνει τον εφησυχασμό. Οι κοινωνίες άλλωστε βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, ακριβώς όπως συμβαίνει και με το μέλλον. Και αναζητούν εφεδρείες εμπιστοσύνης σε επίπεδο ηγετικού αποτυπώματος, για να εμπνευστούν και να συνεχίσουν τη διαδρομή τους προς το ανεξερεύνητο μέλλον.
Οι παλαιότεροι και περισσότερο υποψιασμένοι μας εύχονταν να… ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Οι ζώσες γενεές του πλανήτη βιώνουν τις επιπτώσεις καιρών που… παρά είναι ενδιαφέροντες. Σε συνθήκες ηγετικής ατροφίας, αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Ο φόβος υποβόσκει και θεριεύει, καθώς οι σύνθετες και πολυεπίπεδες συνέπειες των διαδοχικών και ανατροφοδοτούμενων κρίσεων λειτουργούν σωρευτικά.
Λένε, και όχι άδικα, ότι η ελπίδα θα υπερτερεί αιωνίως του φόβου, ως αναπόφευκτη και αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του ανθρώπου να επιβιώσει. Η ελπίδα ωστόσο συμπορεύεται με το φως. Και ο εθνικός ορίζοντας… αδειάζει από φως.
