Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πόσο προβλέψιμη εξέλιξη… Ο Σεμπάσταν Κουρτς, που κουνούσε το δάχτυλο στην Ελλάδα, χειρότερα και από τους πλέον κυνικούς και ανάλγητους Γερμανούς, την εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, υποχρεώθηκε σε ατιμωτική παραίτηση από την αυστριακή Καγκελαρία, με κατηγορίες διαφθοράς.
Ακριβώς όπως συνέβαινε με τα άκρα και τις ακρότητες, σε κάθε εποχή και συγκυρία. Το… παρατράγουδο Κουρτς είχε δώσει δείγματα γραφής εγωπάθειας, αυταρέσκειας και αδικαιολόγητης έπαρσης, από την εποχή της παρουσίας του στη νεολαία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Μια περίοδος ντροπιαστική για την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, μια αυταπόδεικτη ανορθογραφία στη διαρκή και συνειδησιακή μάχη της Κεντροδεξιάς απέναντι στην ακροδεξιά. Ανυποχώρητα και αδιαπραγμάτευτα. Χωρίς εκπτώσεις και χωρίς καμία ανοχή.
Ο Σεμπάστιαν Κουρτς μας θυμίζει ότι τα άκρα και οι ακρότητες δεν έχουν πρόσωπο. Ούτε ηλικία. Και η Δημοκρατία οφείλει να μην τους αφήνει χώρο να σηκώνουν κεφάλι από τον φυσικό χώρο τους. Το περιθώριο και την περιφρόνηση.
