Γράφει ο Τάσος Παππάς
Συμψηφισμούς και αντιπερισπασμούς σκαρώνει η κυβέρνηση για να βγει από τον ασφυκτικό κλοιό. Το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν την αφήνει να ησυχάσει. Μέχρι τώρα όλα όσα κατασκεύασε για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ή είχαν πολύ μικρή απόδοση ή δεν λειτούργησαν προς όφελός της ή, που είναι και το χειρότερο, την εξέθεσαν ανεπανόρθωτα. Προσπαθεί απεγνωσμένα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο, το σκοτάδι σε φως, τα φύκια σε μεταξωτές κορδέλες.
Μάλλον ούτε ο ίδιος πιστεύει ότι έχουν βάση τα επιχειρήματα που διακινεί. Και είναι μόνος. Απελπιστικά μόνος. Τις τελευταίες μέρες έχουν εξαφανιστεί και οι πιο φλύαροι υπουργοί και οι πιο στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, που είχαν διακριθεί στο παρελθόν στο άθλημα της συγκάλυψης. Δυσκολεύονται γιατί ξέρουν τι έχει συμβεί και ξέρουν το βάθος και την έκταση του προβλήματος.
Δυσκολεύονται γιατί ξέρουν ότι το κύρος τους έχει τσαλακωθεί, επειδή υποχρεώθηκαν στο παρελθόν στο όνομα του κομματικού πατριωτισμού να υποστηρίξουν δημοσίως πρόσωπα που έμπαζαν από παντού, πρακτικές στα όρια της νομιμότητας (μερικές τα είχαν ξεπεράσει) και επειδή είχαν φλερτάρει με τη γελοιότητα όταν παρομοίαζαν τον αρχηγό τους με σπουδαίες προσωπικότητες.
Τι να πουν σήμερα αυτοί που έλεγαν ότι ο Μητσοτάκης βαδίζει στα χνάρια του Ελευθέριου Βενιζέλου; Τι να πουν σήμερα αυτοί που έλεγαν ότι ο Μητσοτάκης είναι ο Τσόρτσιλ της Ελλάδας; Τι να πουν σήμερα αυτοί που έλεγαν ότι ο Μητσοτάκης οδηγεί την Ελλάδα στην ανάπτυξη και την ευημερία όπως ο Μωυσής οδήγησε τον λαό του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας της Χαναάν; Εβαλαν την όποια σοβαρότητά τους στο μπλέντερ του λιβανίσματος και σέρβιραν φαιδρότητες στους οπαδούς τους. Τον υπερασπίστηκαν και όταν τα γεγονότα φώναζαν πως έχει βαριές προσωπικές ευθύνες.
Δεν ενοχλήθηκαν όταν ο άριστος πρωθυπουργός έσπασε δύο φορές την καραντίνα. Δεν τους προκάλεσε καμία δυσάρεστη έκπληξη ότι ο πρωθυπουργός κήρυξε τη λήξη της πανδημίας τρεις φορές. Στήριξαν τις ανοησίες του μεγάρου Μαξίμου και του ίδιου του πρωθυπουργού ότι πίσω από τις υποκλοπές μπορεί να κρύβονται ο Ερντογάν και ο Πούτιν.
Εκαναν πως δεν άκουσαν το αστείο επιχείρημα του αρχηγού τους ότι οι πρωθυπουργοί ούτε ξέρουν ούτε πρέπει να ξέρουν ποιοι και γιατί παρακολουθούνται. Σιώπησαν όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε ότι η παρακολούθηση Ανδρουλάκη ήταν νόμιμη και τεκμηριωμένη, αλλά αν το ήξερε δεν θα το επέτρεπε. Τον κάλυψαν όταν επικαλέστηκε το απόρρητο για να δικαιολογήσει την ΕΥΠ. Δεν μπήκαν στον πειρασμό να ρωτήσουν τον πρωθιερέα της κυβέρνησης τι εννοούσε όταν έκανε λόγο για «κύκλους» που εκβιάζουν τον ίδιο και την κυβέρνησή του και επιδιώκουν να κάνουν την Ελλάδα μπανανία.
Οχυρώθηκαν κι αυτοί, όπως ο πρωθυπουργός, πίσω από τη θέση ότι χρειάζονται αποδείξεις για να πούμε ότι υπάρχει σκάνδαλο και δεν δίστασαν να καταγγείλουν μέσα ενημέρωσης ότι σπρώχνουν τη χώρα στον βούρκο. Δεν αναρωτήθηκαν γιατί η Δικαιοσύνη κινείται τόσο αργά. Δεν προβληματίστηκαν που οι περισσότεροι συνταγματολόγοι, ανεξάρτητες Αρχές, δύο πρώην πρωθυπουργοί, βρέθηκαν απέναντι στην κυβέρνηση και στο θέμα των υποκλοπών και στο νομοσχέδιο για την… αναμόρφωση της ΕΥΠ. Εκαναν την πάπια όταν αποκαλύφθηκε ο κωδικός παρακολούθησης του Κ. Χατζηδάκη.
Τώρα αναζητούν οδό διαφυγής. Κάποιοι εξ αυτών, εκείνοι που έχουν πολλά να κρύψουν και φοβούνται ότι θα βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης, ενδεχομένως να επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν την υπόθεση της Καϊλή, αυτήν που αποθέωναν (υπουργοί και ανιψιοί) για το θάρρος της και τη στάση της. Αυτοί είναι ικανοί (είναι όντως ικανοί για όλα) να φτάσουν στο έσχατο σημείο αυτοεξευτελισμού και να πουν στους κεντρώους ψηφοφόρους ότι το δίλημμα στις εκλογές είναι «με το κόμμα της διαφθοράς» ή «με το κόμμα των υποκλοπών». Ελπίζοντας ότι θα τους πείσουν να διαλέξουν το κόμμα των υποκλοπών.
Ανάγωγα
Εκείνα τα μέσα ενημέρωσης που αποκάλυψαν πτυχές του σκανδάλου των υποκλοπών –ανάμεσά τους και φιλοκυβερνητικά– μήπως δεν έσπρωχναν την πολιτική στον βούρκο, όπως μας έλεγε η κυβέρνηση, αλλά έκαναν τη δουλειά τους και έριξαν φως στη βρόμικη αυτή ιστορία; Μήπως ο πρωθυπουργός και ορισμένοι υπουργοί του οφείλουν να ζητήσουν μία συγγνώμη; Λέμε τώρα…
