Γράφει ο Τάσος Παππάς
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν ανάγκη από εσωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογούν τις πολιτικές τους. Στοχοποιούν εθνοτικές ομάδες, ιδεολογίες, τις αιρετικές φωνές πάσης φύσεως και γενικώς ό,τι δεν ταιριάζει με το αφήγημά τους. Χρεώνουν σ’ αυτές τα στραβά και τα ανάποδα και κυνηγούν μέχρις εξοντώσεως τους φορείς τους. Διαμορφώνουν κλίμα ανοχής, ενίοτε και συναίνεσης στην κοινωνία, αφού οι αντίθετες γνώμες δεν βρίσκουν χώρο για να εκφραστούν και όσοι αποπειρώνται να παραβιάσουν τους κανόνες, πληρώνουν πανάκριβα την αποκοτιά τους. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται, αλλά με μικρότερη ένταση και πιο περίτεχνες μεθοδεύσεις, και ορισμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Δεν το κάνουν με χοντροκομμένο τρόπο, αλλά επί της ουσίας δεν υπάρχει διαφορά ως προς τις επιδιώξεις.
Στο μακρινό παρελθόν στο στόχαστρο είχαν μπει οι Εβραίοι (ο αντισημιτισμός επιβιώνει και σε ορισμένες χώρες ενισχύεται). Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ο επικίνδυνος εχθρός για τη Δύση ήταν ο κομμουνισμός και αντιμετωπίστηκε αλλού με την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων, αλλού με τη στρατηγική της έντασης, αλλού με πραξικοπήματα για να γλιτώσουν οι χώρες από την εκμαυλιστική γοητεία που ασκούσε στις λαϊκές μάζες. Σήμερα η ισλαμοφοβία, που αναπτύσσεται σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, εξαιτίας των τρομοκρατικών χτυπημάτων από ομάδες φανατικών, διεκδικεί μια κεντρική θέση στην ομάδα των εσωτερικών εχθρών.
Στην Ελλάδα, η Δεξιά, κάθε φορά που ένιωθε να απειλείται, κατασκεύαζε έναν εσωτερικό εχθρό για να τρομάξει τους πολίτες. Οι κομμουνιστές ήταν ο μπαμπούλας μέχρι την πτώση της χούντας. Κατηγορήθηκαν για τα πάντα. Ηταν πράκτορες της Μόσχας, προετοιμάζονταν για τον τρίτο γύρο, οργάνωναν συνωμοσίες, έστηναν φιλικά δίκτυα σε αστικά κόμματα και δημιουργούσαν κλίκες παρασυρμένων συνοδοιπόρων, εκμεταλλεύονταν τις τάσεις ανυπακοής σε στρώματα της νεολαίας, υποδύονταν τους πατριώτες, έγραφαν ξανά την Ιστορία συκοφαντώντας την αστική τάξη και τα κόμματά της. Στη συνέχεια τη θέση του κομμουνισμού πήρε το ΠΑΣΟΚ. Ηταν η Αριστερά της Αριστεράς και αμφισβητούσε εμπράκτως την εθνική στρατηγική που είχε κωδικοποιηθεί στη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Η απάντηση του Ανδρέα Παπανδρέου, «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», ήταν για τη Δεξιά η απόδειξη για τους δόλιους σκοπούς του νέου κόμματος.
Τα χρόνια πέρασαν, το ΠΑΣΟΚ ηρέμησε, συνετίστηκε, συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις, έγινε ένα κόμμα τελείως ακίνδυνο για το σύστημα και γι’ αυτό άλλωστε η Δεξιά δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί μαζί του για να σώσουν αντάμα τη χώρα από τις καταστροφές που είχαν προκαλέσει και οι δυο τους. Ομως το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε και δεν γινόταν να λειτουργήσει ως αντίπαλον δέος. Η χώρα δεν μπορούσε να ξεμείνει από εσωτερικούς εχθρούς. Το κόμμα των ιδιοκτητών χρειαζόταν κάποιο φόβητρο για να μην κάνουν το λάθος οι μικροαστοί και εγκαταλείψουν τη βολή τους. Και βρήκε τον ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από τις εκλογές του 2015 έστελνε προειδοποιητικά μηνύματα σωρηδόν: μην τους ψηφίσετε γιατί θα κάνουν την Ελλάδα Βόρεια Κορέα, θα λεηλατήσουν τις καταθέσεις σας, θα κατεβάσουν τις εικόνες. Ο κόσμος δεν τσίμπησε.
Την περίοδο 2015-2019, η Δεξιά συνέχισε την κινδυνολογική ρητορική της. Οι απάτριδες πούλησαν τη Μακεδονία, οι άπλυτοι ξέσκισαν στη φορολογία τη μεσαία τάξη, θα αφήσουν άδεια ταμεία. Τούτη τη φορά τσίμπησαν οι φοβισμένοι. Για να μην επαναληφθεί το λάθος του 2015, το σημερινό ρεπερτόριο της Δεξιάς θυμίζει λίγο μετεμφυλιακή περίοδο. Προδοτική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό-προσφυγικό. Υποπτη για φιλοτουρκισμό η θέση του ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τις συμφωνίες για τους εξοπλισμούς. Κοινοί συκοφάντες και ακροαριστεροί λαϊκιστές, γιατί θέτουν συνεχώς στη δημόσια συζήτηση το θέμα των υποκλοπών. Σ’ αυτό το μοτίβο θα συνεχίσουν μέχρι να ηρεμήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν το πετύχουν θα κατασκευάσουν νέο εσωτερικό εχθρό. Ξέρουν την τέχνη.
Ανάγωγα
Ο βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛΛ. Γιώργος Καμίνης κατέθεσε μήνυση στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών καταγγέλλοντας την πιθανότητα να είναι έμμεσο θύμα υποκλοπών των επικοινωνιών του από την ΕΥΠ. Το έμμεσο θύμα αντιδρά. Τα άμεσα θύματα σιωπούν. Το έμμεσο θύμα απαιτεί εξηγήσεις. Τα άμεσα θύματα υποκλίνονται στον θύτη.
