Η πολιτική στα χειρότερά της. Πέρα και μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και την αδιαμεσολάβητη σχέση με την κοινωνία. Η πολιτική στα χέρια χαμηλής αισθητικής, επιπέδου και αντίληψης ατελών προσωπικοτήτων, χωρίς επάρκεια αποτελεσματικότητας σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Πόσο μάλλον σε ένα λειτούργημα.
Η πολιτική ως μέρος και ανατροφοδότης του προβλήματος που είναι προορισμένη να λύσει. Η πολιτική ως απουσία οράματος και έμπνευσης κοινωνικών πλειοψηφίων. Η πολιτική ως άθροισμα… εισοδηματιών και ηθικά ασπόνδυλων που μετακινούνται από το ένα κόμμα, σε εκείνο το οποίο μέχρι πρότινος εξύβριζαν, για να εξυπηρετήσουν τα στενά συμφέροντά τους. Τον τυχοδιωκτισμό.
Η πολιτική ως αδιαφορία για τους “παρόντες” της Δημοκρατίας, τους οποίους και θα έπρεπε να παρακινεί και να εμπνέει, ώστε να πολλαπλασιάζονται από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη. Αντί να επιλέγουν την ασυγχώρητη αλλά αναπόφευκτη αποχή, η οποία απονομιμοποιεί την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία και τη μετατρέπει σε… περίγελο των “συστημάτων”, εντός και εκτός χώρας.
Αυτό το δυσώδες αποτύπωμα χαρακτηρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα την τελευταία δεκαπενταετία, μετά τις μοιραίες εκλογές το “λεφτά υπάρχουν”, το 2009, την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, τη φθορά και την παρακμή που παγιώθηκε στον εθνικό ιστό μέχρι σήμερα.
Στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, κρίνεται κυρίως αυτή η πολιτική. Και αναζητείται μια άλλη οπτική, θεώρηση και πράξη του πολιτικού υποκειμένου. Κρίνεται ωστόσο και το αν η απάντηση στην εθνική παρακμή είναι η μετατροπή της πολιτικής, και επομένως της Δημοκρατίας σε… stand-up comedy. Με… θιασάρχη, όπως εύστοχα και βιωματικά διέγνωσε ο Λάκης Λαζόπουλος, τον Στέφανο Κασσελάκη.
Dear Democracy…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
