Ψυχολόγος: Μερικές σκέψεις με αφορμή την “πασαρέλα εντυπωσιασμού και… ερασιτεχνισμού” γύρω από το λειτούργημα μας, με επίκεντρο την τραγωδία στα Γλυκά Νερά. Ειλικρινά πιστεύω πως ένα από τα καλύτερα δώρα που μου χάρισε η ζωή μου είναι, ότι μου έφερε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορέσω έγκαιρα να αναγνωρίσω πως ιδανική επαγγελματική επιλογή για μένα ήταν να γίνω ψυχολόγος. Το ήθελα, το πίστεψα, το σπούδασα, το προσπάθησα, ακόμα το προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο να διεκδικείς ρόλο “γητευτή” μιας ψυχής.
Η ευθύνη είναι υπέρβαρη, γιατί καλείσαι να φροντίσεις, να περιθάλψεις την ψυχή ενός ανθρώπου που σου εμπιστεύεται όσα, πολλές φορές, γνωρίζει μονάχα η καρδιά του.
Είναι θέμα εμπιστοσύνης. Και αξιοπιστίας. Φερεγγυότητας.
Να μην τον προδώσεις, καθώς έτσι προδίδεις ταυτόχρονα και τον εαυτό σου.
Ακυρώνεις έναν προσωπικό αξιακό κώδικα, που καλλιέργησες, τίμησες με συνέπεια και προστάτευσες.
Τις περισσότερες φορές, με κόστος και για σένα. Η Ψυχοθεραπεία είναι πορεία συν- κίνησης και συν- εξέλιξης και γιαυτό μεγάλο δώρο.
Κάποτε ένας από τους μέντορες μου, μου είχε πει: Αν δεν βρεις κάτι κοινό με τον θεραπευόμενο που να σε συνδέει μαζί του στην πρώτη συνάντηση, είναι καλύτερα να τον παραπέμψεις και ένας ακόμα είχε προσθέσει: Αν δεν αλλάξεις κι εσύ, μέσα από την θεραπεία του θεραπευόμενου, τότε η θεραπεία έχει αποτύχει. Αυτές οι δυο φράσεις συγκεφαλαιώνουν για μένα το νόημα της ψυχοθεραπείας όπως το βιώνω όσα χρόνια σπούδασα και συν-εργάζομαι. Να φροντίζετε την ψυχή σας. Και να μην την εμπιστεύεστε εύκολα και άκριτα. Επομένως, αν στη διάρκεια του καθημερινού σας αγώνα πέσετε πάνω σε σύμβουλους ευζωίας κι εκπαιδευτές φιδιών και δράκων να φεύγετε μακριά. Με αγάπη!