Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Τα περισσότερα καταστήματα, μικρά ή μεγάλα, τοπικές επιχειρήσεις ή αλυσίδες μεγάλων πολυεθνικών, έχουν κρατήσει τη σήμανση της καραντίνας στις εισόδους τους. «Click in shop», «click away», «τηλεφωνικές παραγγελίες στο …», ακόμη και τα stands που ορίζουν την «ουρά» έξω από αυτά παραμένουν στις βιτρίνες και στα πεζοδρόμια, παρότι (όσα άνοιξαν) λειτουργούν πια κανονικά.
Με λιγότερη κίνηση απ’ όση περίμεναν, όπως λένε, και με την ελπίδα ότι καθώς θα περνάει ο καιρός και τα κρούσματα θα πέφτουν, οι καταναλωτές θα ξεθαρρέψουν και η αγορά θα αναθαρρήσει. Αλλά η σήμανση εκεί. Να μας υποδέχεται, να μας θυμίζει και να μας προειδοποιεί.
Ενδεικτική της αβεβαιότητας που –κακά τα ψέματα– όλοι έχουμε για το τι θα φέρει το μέλλον, όχι το μακρινό, αλλά και αυτό μέσα στο καλοκαίρι. Πώς ο Μητσοτάκης άνοιξε και επίσημα τη συζήτηση για «διευκολύνσεις» στους εμβολιασμένους. Και τούτο δεν είναι ελληνικό.
Σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτή, εκεί (και εδώ) όπου οι εμβολιασμοί προχωρούν και τα παρατεταμένα λοκ ντάουν έχουν αποδώσει, τα κρούσματα πέφτουν μεν, αλλά όλοι διστάζουν. Να χαρούν, να ενθουσιαστούν, να υποσχεθούν, να δεσμευτούν. Το «πάμε μέρα με τη μέρα» έκλεισε ήδη χρόνο, αλλά συνεχίζει να μας συνοδεύει στις ημέρες και τις νύχτες μας. Και όσοι προγραμματίζουμε κάτι, από ένα «ταβερνάκι» με εκείνους τους φίλους που έχουμε να δούμε από πέρυσι, μια διήμερη απόδραση ή ακόμη και τις διακοπές του Αυγούστου, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι «παίζουμε» πάντα με τις πιθανότητες. Όχι μόνο για το κακό σενάριο, το να ασθενήσουμε οι ίδιοι, αλλά και για τα εξ αντανακλάσεως ατυχήματα: να βρεθεί θετικός ο συνάδελφός μας, να υπάρχει κρούσμα στη σχολική τάξη του παιδιού μας, να τα αναβάλουμε ή ματαιώσουμε όλα γιατί πρέπει να περάσουμε καλοκαιρινή καραντίνα, να κάνουμε και να ξανακάνουμε (μοριακά, ακριβά) τεστ…
Στο ίδιο κλίμα και ο (εξωτερικός) τουρισμός. Την ίδια ημέρα που η ειδησεογραφία κατέγραψε «νέο σοκ με ακυρώσεις από τη Βρετανία», καλός φίλος από τον χώρο μάς έλεγε: «Μιλάμε με τους πράκτορες στην Ευρώπη και μας λένε ότι όλος ο κόσμος είναι stand by. Θέλουν να ταξιδέψουν, να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά περιμένουν το “πράσινο” φως. Και μας ζητούν να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, γιατί μόλις οι κυβερνήσεις τούς δώσουν το ΟΚ, θα γεμίσουμε.
Ανοίγουμε, λοιπόν, έστω και χωρίς κόσμο αυτή τη στιγμή, περιμένουμε και ελπίζουμε. Τι άλλο να κάνουμε;». Να ελπίζουμε, λοιπόν. Oτι θα προλάβουμε (και δεν θα μας προλάβει). O,τι προλάβουμε. Και αν εκείνες οι πινακίδες του click away παραμένουν, δεν πειράζει. Ας μας κρατούν τουλάχιστον σε εγρήγορση. Θα είναι η δική τους συμβολή στο να δούμε εκείνο το «φως» νωρίτερα.
