Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο πειρασμός είναι μεγάλος. Μη διαχειρίσιμος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν οι συγκυρίες ταξιδεύουν στο πολύ μακρινό και σκοτεινό παρελθόν την ανάμνηση της παρουσίας του στο τιμόνι της χώρας, είναι κρίμα να μην βρίσκει κανείς χρόνο να πει μια… καλή κουβέντα για τον Κώστα Σημίτη.
Η ζώσα συγκυρία εκκωφαντική. Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς. Η οποία, διαφθορά, έκανε… πάρτυ επί εποχής του “καταλληλότερου” στη διακυβέρνηση του τόπου. Τον “χρυσό αιώνα” της διαπλοκής, τότε που πέντε (ή περισσότεροι) νταβατζήδες έκαναν κουμάντο στη χώρα, αφού πρώτα εξασφάλιζαν, με απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων, τη διαιώνιση της παντοδυναμίας τους.
Τότε που, με το ατιμώρητο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου σημειώθηκε η μεγαλύτερη και περισσότερο βίαιη αναδιανομή πλούτου. Από τους μη προνομιούχους, σε εκείνους που είχαν καταθέσεις… μόνο στο εξωτερικό.
Τότε που, με πειραγμένα στοιχεία, συνεργασία με χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και παρασκηνιακή πολιτική διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες, ενταχθήκαμε στη ζώνη του ευρώ.
Τότε που… δεν ήταν μακέτο ο χαρακτηρισμός “αρχιερέας της διαπλοκής”, τον οποίο είχε αφιερώσει στον Κώστα Σημίτη ο Κώστας Καραμανλής. Αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα χαμογελούσε με νόημα για τον… δεξιούλη, όπως αποκαλούσε τον άνθρωπο επί ημερών του οποίου έχασαν τη σημασία τους έννοιες όπως λογοδοσία και ηθική στην πολιτική.
Δεν είναι κρίμα να μην εκφωνήσει μια ομιλία για τη… διαφθορά ο Κώστας Σημίτης; Να πει δυο λόγια. Να μας εξηγήσει, έστω τώρα, μετά από τόσα χρόνια, τι συνέβη και… δεν κατάλαβε πόσους διεφθαρμένους είχε γύρω του. Και… κάτω από τη μύτη του, έκαναν διάφορα σκοτεινά και περίεργα.
Μια κουβέντα, κ. πρόεδρε; Κάτι; Τίποτα; Σιωπή…
